Ένα απλό… «αξίζω»

Είμαι η Βασιλική…

Μου πήρε καιρό να πάρω αυτή την απόφαση… Το 2023 έχει ήδη ξεκινήσει… Κάποιες από εσάς που με διαβάζετε κρατάτε σφιχτά στα χέρια σας τα μωρά σας… Κάποιες άλλες πάλι εύχεστε (κι εγώ με τη σειρά μου) να γεμίσουν φέτος οι αγκαλιές σας… Για όσες είστε εγκυούλες θα σας ευχηθώ με το καλό…

Αισίως, μιας που μπήκε η χρονιά είμαι πλέον 38 ετών… Ή σχεδόν, καθώς τα γενέθλια μου είναι το Σεπτέμβριο… Θα ήθελα να μοιραστώ κάτι μαζί σας… Να ξέρετε ότι θα σταματήσω πολλές φορές το κείμενο, γιατί ναι, θα συγκινηθώ, θα κλάψω κι εγώ μαζί σας…

Όταν ήμουν 24 ετών γνώρισα το σύζυγο μου… Περίπου στα 30 αποφάσισα να γίνω μητέρα. Είχε χτυπήσει για μένα το βιολογικό ρολόι… Ξεκινήσαμε να κάνουμε προσπάθειες και λίγο πριν τα επόμενα γενέθλια μου κι αφού είχαμε εξαντλήσει όλους τους γιατρούς (σε δημόσιο ειδικευμένο νοσοκομείο της πόλης μας, στον τομέα της εξωσωματικής) τα νέα ήταν αρκετά δυσάρεστα… Δεν μπορούσα για κάποιους ιατρικούς λόγους να κάνω παιδί… Η λύση ήταν η εξωσωματική γονιμοποίηση μα για μένα δεν ήταν λύση καθώς αισθανόμουν ότι δεν ήμουν έτοιμη…

Δεν θα πω κανένα ψέμα σήμερα… Έπεσα στα πατώματα… Έπαθα κατάθλιψη για μια ακόμα φορά καθώς πίστευα ότι μόνο μέσα από το παιδί μπορεί να ολοκληρωθεί μια γυναίκα. Ότι αν δεν κάνει παιδί έχει χάσει το ρόλο της στην κοινωνία. Ότι ένα ζευγάρι δεν είναι ολοκληρωμένο αν δεν κάνει ένα παιδί. Και ξέρεις όλα αυτά που μας μαθαίνουν… Όλα αυτά που ειλικρινά μας παραμυθιάζουν…

Ο κόσμος μου έλεγε: Άντε πότε θα κάνεις ένα παιδί; Άντε βάλτε μπροστά… Τι περιμένετε; Άντε τα χρόνια περνούν… Στο τέλος θύμωσα τόσο πολύ… Σκέψου είχα και διαταραχές στον κύκλο μου από το τόσο πολύ άγχος… Δεν ήθελα να απαντώ σε κανέναν… Η μητέρα μου, αυτός ο φωτεινός άνθρωπος, όταν κατάλαβε την κατάσταση μου, αν και μακριά με έπεισε να ξεκινήσω να σκέφτομαι πιο θετικά, να κάνω σεμινάρια αυτοβελτίωσης, να κάνω σεμινάρια θετικής σκέψης (είμαι βλέπετε και ψυχολόγος)… Γενικά να διαβάσω… Να κάνω ασκήσεις…

Τελικά ξεκίνησα από ένα απλό: «Αξίζω!». Το φωνάζω μέχρι σήμερα τόσα χρόνια μετά! Ένα λεπτό αξίζω κάθε ημέρα! Θα μου πεις: Σκέτη Αμερικανιά… Μπορεί… Το «Αξίζω!» συνεχίστηκε από ένα «Μπορώ!» και από μερικές ακόμα θετικές λέξεις. Αυτό το «Μπορώ» άλλαξε και τη σωματική υγεία του παιδιού μου την πρώτη χρονιά της γέννησής του. Έξι μήνες μετά τις πρώτες ασκήσεις αυτογνωσίας, τις οποίες κάνω μέχρι σήμερα… Βρήκα το ταλέντο μου… Το λόγο για τον οποίο γεννήθηκα… Για να μην μακρυγορώ διδάσκω ένα σύστημα που βελτιώνει τη μνήμη και την ταχύτητα ανάγνωσης, γνωστό στο εξωτερικό ως photo reading. Σύντομα ο κόσμος με οδήγησε να κάνω μαθήματα σε παιδιά και οι γονείς είχαν την ανάγκη να τους έχω γραπτές σημειώσεις σχετικά με τα μαθήματα των παιδιών τους ή ένα βιβλίο όπως μου έλεγαν…

Κι έτσι δημιούργησα το καλοκαίρι του 2019 τον ήρωα μου. Το Νούλη το Λαχανούλη, στο Λαχανοχωριό… Ένα χωριό που μπορείς να το δεις μόνο αν το πιστέψεις πολύ βαθιά μέσα σου… Ένα χωριό που δεν είναι ορατό με γυμνό μάτι κι όσο κι αν ψάξεις στο χάρτη δεν θα το βρεις… Ένα χωριό που είναι βαθιά μέσα σου… Στο εσωτερικό σου παιδί αν είσαι ενήλικας…

Καλοκαίρι του 2020 άρχισα να μην αισθάνομαι καλά… Βρε τι έχω; Βρε τι έχω; Κατεβήκαμε εσπευσμένα από τον τόπο των καλοκαιρινών μας διακοπών στη Θεσσαλονίκη… Θεέ μου! Δεν θυμάμαι ακόμα πώς ανέβηκα σε εκείνο το άψυχο ασανσέρ της κλινικής… Ήμουν φοβισμένη… Δεν μπορούσε λόγω του κορονοϊού ο σύντροφος μου να με συνοδεύσει… Μπαίνω στο ιατρείο, λέω το ιστορικό μου… Ο γιατρός με βάζει στον υπέρηχο… Κοιτάει από εδώ… Κοιτάει από εκεί… «Συγχαρητήρια μου λέει! Στην κατάσταση σου όλα είναι τέλεια!». Τον κοιτάζω με απορία. «Είστε σίγουρος γιατρέ;» του απαντώ. «Μπορεί να είμαι μικρός», μου λέει «αλλά έναν υπέρηχο ξέρω να τον διαβάζω. Κι αυτό είναι εγκυμοσύνη 100%». Έμεινα εκεί να κλαίω. Δεν ξέρω πόση ώρα έκλαιγα. Όπως και τώρα που σου γράφω.

Κατέβηκα κάτω στην είσοδο της κλινικής, όπου ο σύντροφος μου ήταν ιδρωμένος, μέσα Αυγούστου ήταν, λίγες μέρες πριν της Παναγίας κι έκανε αρκετή ζέστη. 11/8/2020 άλλαξαν όλα… Έτρεξε προς το μέρος μου. «Τι έγινε; Τι έχεις;» μου είπε. «Να μας ζήσει!» του λέω. Με κοιτάζει καλά καλά. «Πες μου την αλήθεια. Τι έχεις;». «Την αλήθεια σου λέω. Να μας ζήσει. Τώρα δεν ξέρω αν είναι αγοράκι ή κοριτσάκι αλλά μπορούμε να το μάθουμε σε λίγους μήνες». «Μα πώς; Αφού εσύ δεν μπορούσες» μου λέει. «Μην κοιτάς τι δεν μπορούσα να κάνω… Κοίτα τώρα τι κάνουμε». Αυτή ήταν και η φράση του γιατρού μου σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης όταν κάθε φορά τον ρωτούσα: «Μα πώς;»

Πέρασα μια ευχάριστη εγκυμοσύνη. Μπορούσα ευτυχώς να εργαστώ σχεδόν μέχρι το τέλος. Υπήρξαν όμως και φορές που ειλικρινά δεν το πίστευα. Μεταξύ μας; Ούτε τώρα που ο γιος μου Κωνσταντίνος Παναγιώτης, θα γιορτάσει σε λίγες μέρες τα δεύτερα γενέθλιά του στις 20/3, το πιστεύω. Μετά τη γέννηση του παιδιού μου επέστρεψα σχεδόν αμέσως στο γραφείο, για διάφορους λόγους, που ίσως αποτελέσουν ένα άρθρο στο μέλλον.

Ενάμιση χρόνο μετά τι ανακάλυψα; Δύο πράγματα: Ότι τον ήρωα του παραμυθιού μου, το Νούλη το Λαχανούλη, τον έφερα στη ζωή μου. Κωνσταντίνος – Κωνσταντινούλης – Νούλης. Και δεύτερον θα ήθελα να κλείσω με τη φράση του βιβλίου μου, της φωτοανάγνωσης, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις: The law of success publishing: «Για αυτό το λόγο αν με διαβάσει και κάποιος που δεν είναι γονιός ή κάποιος που του έχουν πει ότι δεν μπορεί να κάνει το οτιδήποτε θα ήθελα να του πω να μην ακούσει κανέναν. Απλώς να χαμογελάσει πλατιά και να συνεχίσει τις προσπάθειες για την επίτευξη του στόχου του! Κι όταν πια θα τον έχει υλοποιήσει είμαι σίγουρη ότι άφθονα θετικά συναισθήματα θα τον πλημμυρίσουν»…

Στείλε και εσύ την δική σου Ιστορία στο mitrotita.ivf@hotmail.com