Είμαι η Δήμητρα 38 ετών.
Η δική μου ιστορία ξεκινά το 2018, όταν αποφασίσαμε με τον σύζυγο πως είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες να φέρουμε στον κόσμο το δικό μας παιδί. Ήμασταν και οι δυο υγιείς, οπότε θεωρούσαμε τον ερχομό του παιδιού μας εύκολη υπόθεση.
Οι προσπάθειες ξεκίνησα τον Ιούνιο του 2018,με εμένα σίγουρη για το θετικό αποτέλεσμα από την πρώτη κιόλας φορά. Ο ερχομός της περιόδου μου με έριξε στα πατώματα. Έκλαψα πολύ όμως γρήγορα στάθηκα και πάλι στα πόδια μου.
« Δεν πειράζει, προχωράμε» είπα.
Οι προετοιμασίες του γάμου μας απέσπασαν για λίγο τις σκέψεις μου από το θέμα παιδί, ενώ οι προσπάθειες ξεκίνησαν λίγο μετά δίνοντας μας μια ακόμα θετική χοριακή και μια εγκυμοσύνη που παλινδρόμησε γρήγορα στερώντας μας το όνειρο.
Ήμουν ήδη 33 χρονών, χωρίς να έχω την πολυτέλεια να περιμένω. Απευθύνθηκα σε γιατρό- ειδικό στην Υπογονιμότητα. Κάναμε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις που έδειξαν πως είμαστε καθόλα υγιείς. Μου πρότεινε να πάρω βιταμίνες προκειμένου να ενδυναμώσουμε τον οργανισμό. Φυσικά ακολούθησα κατά γράμμα τις εντολές του, όμως η πολυπόθητη εγκυμοσύνη δεν ερχόταν!
Το Σεπτέμβριο του 2019 πήρα μια 2η θετική χοριακή. Ακολούθησε αιμορραγία και το όνειρο χάθηκε για δεύτερη φορά. Κάναμε καρυότυπο ζεύγους που έδειξε πως όλα ήταν φυσιολογικά. Ακολούθησε μια υστεροσκόπηση όπου βρέθηκαν μικρά πολυποδάκια. Χάρηκα πολύ. Είχαμε βρει το πρόβλημα… Ήξερα επιτέλους με τι είχα να παλέψω!
Έφτασε ο Νοέμβριο του 2019 με εμάς να προσπαθούμε. Τη περίοδος του covid τη θεωρήσαμε ιδανική για τις προσπάθειες μας, αφού ήμασταν και οι δυο πιο ξεκούραστοι. Αποτέλεσμα μηδέν.
Η 3η θετική χοριακή ήρθε τον Δεκαπενταύγουστο του 2020. Απερίγραπτη η χαρά μου, με την λύπη να την διαδέχεται λίγες μέρες μετά, αφού ακολούθησε και πάλι αιμορραγία. Τα πρώτα σημάδια κόπωσης έκαναν αισθητή την παρουσία τους. Θυμάμαι πως ήμουν σε άδεια, περιμένοντας να έρθει η μέρα που θα συναντούσα το γιατρό μου για να μάθω πως θα προχωρούσα…. Και η μέρα έφτασε.
«Εξωσωματική» . Μια λέξη που με γέμισε ανακούφιση. Είχα κουραστεί να κρατώ σημειώσεις για το πότε έχω ωορρηξία, για το πότε πρέπει να έχουμε επαφές με τον σύζυγο , για το πότε θα πάρω τα φάρμακα, για το πότε πρέπει να κάνω υπέρηχο….
Η διαδικασία ξεκίνησε άμεσα. Μάζεψα όλες τις εξετάσεις που ήταν αναγκαίες, πέρασα επιτροπή για τα φάρμακα και περίμενα με χαρά να έρθει η περίοδος μου! Ακολούθησε η διέγερση από την οποία καταφέραμε να πάρουμε έξι βλαστοκύστες…
11 Δεκεμβρίου μεταφέραμε δυο άριστες και μπήκαμε στην αναμονή για την β χοριακή. Αυτή τη φορά ήμουν σίγουρη πως θα τα καταφέρω. Τα είχα κάνει όλα σωστά! Τι θα μπορούσε να πάει λάθος;
21 Δεκεμβρίου με βρήκε να περιμένω κυριολεκτικά πάνω από το τηλέφωνο.
«39» μου είπαν
Πολύ χαμηλή σκέφτηκα!
Πώς να μερέψεις τώρα την ψυχή να περιμένει δυο 24ωρα για την επαναληπτική εξέταση ελπίζοντας ότι αυτή θα διπλασιαστεί; Και οι μέρες πέρασαν και η β χοριακή διπλασιάστηκε και εγώ έβγαλα φτερά στη σκέψη ότι αυτά τα Χριστούγεννα θα ήταν διαφορετικά!
24 Δεκεμβρίου ήρθε το αίμα και ενώ η μαία προσπαθούσε να με παρηγορήσει λέγοντας πως κάτι τέτοιο συμβαίνει συχνά, εγώ ένιωθα μέσα μου πως κάτι δε πάει καλά. Επιβεβαιώθηκα όταν πήρα το αποτέλεσμα της επόμενης χοριακής.
Απελπισία, κλάμα, πόνος! Τα Χριστούγεννα που με γέμισαν με τόσο χαρά και προσμονή για την νέα χρονιά, αυτή που θα έφερνε στον κόσμο το παιδί μου έγινε για μένα ένας κόμπος στο λαιμό. Τολμώ να πω πως μίσησα αυτές τις γιορτές. Περίμενα πως και πώς να περάσουν για να κλείσω το επόμενο ραντεβού με το γιατρό μου…
«Πάμε σε επόμενη προσπάθεια με βλαστοκύστες που έχουμε στην κατάψυξη» ήταν η σύσταση του.
« Μα αυτές είναι μέτριες. Θα μπορέσουν να φέρουν εγκυμοσύνη;» τόλμησα να πω.
«Μα δεν έχει καμιά σημασία. Φυσικά και μπορούν να φέρουν μια εγκυμοσύνη»
Και ο αγώνας ξεκίνησε για άλλη μια φορά. Πάλι φάρμακα, πάλι αναμονή, πάλι χαρά ότι θα τα καταφέρω…
Και οι μέτριες βλαστοκύστες έφεραν ένα καλύτερο αποτέλεσμα από τις άριστες. 135 μονάδες η β χοριακή μου. Δυο μέρες μετά η χαρά έγινε συγκρατημένη αφού δεν πήραμε τον αναμενόμενο διπλασιασμό. Μια ακόμα επανάληψη πιστοποιούσε πως κάτι δε πάει καλά. Η μαία σύστησε μια ακόμα εξέταση πέντε μέρες μετά. Την τέταρτη μέρα ήρθε το αίμα μαζί με την απογοήτευση. Και τώρα τι;
Η καρδιά μου κομμάτια. Τόσο πολλά και μικρά που ήταν αδύνατον για κάποιον να τα συναρμολογήσει. Και εκείνη η σκέψη «θα καταφέρω ποτέ να γίνω μάνα;» θέριευε μέσα μου. Όμως για άλλη μια φορά- δε ξέρω πως- στάθηκα γερά στα πόδια μου για να προσχωρήσω στο επόμενο βήμα….
Αφήσαμε τις βλαστοκύστες που είχαν απομείνει και ξεκινήσαμε νέα διέγερση με τη σκέψη να προχωρήσουμε σε προεμφυτευτικό έλεγχο πριν την εμβυομεταφορά. Η νέα προσπάθεια απέδωσε 17 ωάρια και 4 άριστες βλαστοκύστες από τις οποίες η μία ήταν φυσιολογική. Η χαρά μου μεγάλη αφού πείστηκα πως επιτέλους είχαμε βρει το πρόβλημα. Ακολούθησε μια υστεροσκόπηση με καταστολή περιόδου και με τις ελπίδες να αναπτερώνονται.
1η Νοεμβρίου έγινε η εμβυομεταφορά που έφερε ένα θετικό αποτέλεσμα 10 μέρες μετά.
«134 μονάδες για ένα έμβρυο καλά είναι» σκέφτηκα.
Η Επανάληψη δεν έφερε ακριβή διπλασιασμό. « Μη πάρεις και κομπιουτεράκι» με μάλωσε η μαία. Λίγες μέρες μετά η χοριακή μου έφτασε τις 1198.6 μονάδες. Τα έχασα. Πρώτη φορά έβλεπα ένα τόσο μεγάλο νούμερο που με έκανε να πιστεύω πως η εγκυμοσύνη μου προχωρά σωστά. Κλείσαμε και το πρώτο ραντεβού με τον γιατρό δυο εβδομάδες μετά…
Αμ δε!! Λίγες μέρες μετά σταγόνες αίματος εμφανίστηκαν. Τρόμαξα. Η μαία προσπαθούσε να με ηρεμήσει λέγοντας μου πως είναι φυσιολογικό. Όμως εγώ ένιωθα αυτό το γνωστό συναίσθημα μέσα μου «κάτι δε πάει καλά!». Μια μέρα πριν το καθορισμένο ραντεβού με τον γιατρό το λίγο αίμα είχε γίνει κανονική ροή ρίχνοντας με τόσο απότομα κάτω από το ροζ συννεφάκι μου. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το πρωινό. 29/11 έφτασα στο ιατρείο ξέροντας πως όλα έχουν τελειώσει για άλλη μια φορά.
Χρειάστηκε να κάνω απόξεση. Στο ίδιο νοσοκομείο που εγώ αφαιρούσα μια ζωή από μέσα μου, η ξαδέρφη μου έφερνε στον κόσμο το 3ο της παιδί. Δε μπόρεσα να της ευχηθώ, δε πήγα καν να την δω. Ένιωσα άσχημα μέσα μου για αυτό, όμως βρήκα τη δύναμη να της εξηγήσω μετά από καιρό και φάνηκε να με καταλαβαίνει. Μια ακόμα ημερομηνία που θα με πονά για πάντα.
Επιστρέφοντας στην δουλειά μου την επόμενη ημέρα άλλη μια κακή είδηση με περίμενε. Απολύθηκα. Έτσι απλά. Ο εργοδότης μου είπε πως δε μπορούσε να στηρίζει άλλο τις συχνές απουσίες μου από τη δουλειά.
« Και εμείς προσπαθούσαμε με την γυναίκα μου να κάνουμε παιδί. Όταν αυτή χαλάρωσε έμεινε έγκυος. Σταμάτα τη δουλειά, ηρέμησε και θα έρθει το παιδί»
« Μα, εγώ μένω έγκυος. Το πρόβλημα είναι πως δεν προχωρά η εγκυμοσύνη…»
«Δήμητρα, λες βλακείες» ήταν η απάντηση του.
Άνεργη πια και με το χρόνο απλά να κυλά, φτάσαμε ξανά στα Χριστούγεννα. Δε στόλισα. Δεν έκανα τίποτα. Τα Χριστούγεννα αυτά ήταν για τους άλλους όχι για εμένα….
Η σκέψη μου ήταν κολλημένη στο γεγονός πως δεν είχαμε άλλα έμβρυα και ότι έπρεπε να μπω για άλλη μια φορά στην διαδικασία από την αρχή! Στις εξετάσεις που έκανα πρόσθεσα και αυτές του αιματολόγου. Όλα ήταν μια χαρά. Έτσι τουλάχιστον μας είπαν…. Αλλάξαμε και φάρμακα.. πανάκριβα.
Η διέγερση πήγε πολύ καλά. Πήραμε πέντε βλαστοκύστες από τις οποίες οι τρεις ήταν φυσιολογικές. Την μέρα της εμβυομεταφοράς ένιωθα πιο παγωμένη από ποτέ. Κανένα συναίσθημα. Απλά κενό…. Μεταφέραμε μόνο ένα έμβρυο. Για πρώτη φορά ένιωσα τον φόβο να με κυριεύει.
Στις 13/5 πήρα μια θετική χοριακή… 190 μονάδες. Δεν είχα ακούσει ποτέ ένα τόσο μεγάλο νούμερο. «Λες;» σκέφτηκα… Μια επανάληψη τρεις μέρες μετά καθήλωσε το όνειρο… Νέα επανάληψη δυο μέρες μετά…. Αχ αυτή η αναμονή, με είχε τσακίσει. Λίγες μόλις μέρες που εμένα μου φαίνονταν αιώνες. Σκέψεις ταλαιπωρούσαν το μυαλό μου. Σκέψεις κακές, απαισιόδοξες… Δεύτερη β χοριακή 486 μονάδες, τρίτη 870, τέταρτη 1420, πέμπτη και το αίμα για άλλη μια φορά παρόν με απομάκρυνε από την ελπίδα, τη πίστη.
Η όλη κατάσταση δε μου άφηνε άλλη επιλογή. Έπρεπε να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Άρχισα μόνη μου να ψάχνω. Πήγα σε όλα τα τμήματα νοσοκομείων αρμόδια για τις καθ έξιν αποβολές. Τίποτα… δεν βρέθηκε κάτι που να δικαιολογεί τις τόσες αποβολές μου.
Μια φίλη μου πρότεινε να πάω στον Άγιο Σάββα, σε μια αιματολόγο που ψάχνει τα πάντα. Εκεί είχε βρει η ίδια το πρόβλημα που ήταν το ίδιο με το δικό μου.
«Δεν έχω να χάσω κάτι» σκέφτηκα. Έτσι κι αλλιώς είχα πιάσει πάτο!
Η νέα γιατρός με έβαλε να κάνω εξετάσεις εκ νέου, θέλοντας να ερευνήσει το πρόβλημα μου. Αυτή η αιμορραγία στην αρχή κάθε εγκυμοσύνης την παραξένευε… Και αυτή η διαίσθηση της βγήκε αληθινή. Αιμορραγική διάθεση έδειξαν τα αποτελέσματα μου. Αιμοπεταλιοπάθεια το ονόμασε… Δε θα πρέπει να πάρω ποτέ αντιπηκτικά σε ενδεχόμενη εγκυμοσύνη ή γενικότερα στη ζωή μου ήταν η σύσταση της.
Με τα νέα δεδομένα περάσαμε στην 5η εμβυομεταφορά με ελάχιστες ελπίδες. Είχα σχεδόν πιστέψει πως δε θα τα καταφέρω. Αφοσιώθηκα στην δουλειά και δε σκεφτόμουν οτιδήποτε είχε να κάνει με την προσπάθεια. Μετά από μια τρίτη υστεροσκόπηση που έγινε απλά για να είμαστε σίγουροι ότι ο εσωτερικός μου κόσμος ήταν καλά, στις 26 Σεπτεμβρίου μεταφέραμε τα έμβρυα.
Σαν το πρόβατο στην σφαγή, με μηδέν αισιοδοξία, ανύπαρκτη πίστη θεώρησα την αναμονή αυτή ως μια περίοδο ξεκούρασης και χαλάρωσης. Παρέμεινα 10 μέρες στο σπίτι, χαλαρή κάνοντας μόνο βόλτες. Αυτή τη φορά δεν είπα τίποτα στους οικείους μου. Δεν άντεχα άλλο να εξηγώ γιατί η εγκυμοσύνη μου κατέληξε σε αιμορραγία και αποβολή του μωρού. Είχα κουραστεί να αντικρίζω λυπημένα βλέμματα. Δεν μπορούσα να σηκώσω επιπλέον βάρος στους ώμους μου!
«Συγχαρητήρια είστε έγκυος, 664 μονάδες η χοριακή σας»
Σύστησα…
«Είσαι σίγουρη;» ψέλλισα ..
«Απολύτως! Σε δυο μέρες θέλω μια επανάληψη»
Δε ξέρω πόση ώρα παρέμεινα με το ακουστικό στα χέρια μου. Μέχρι και ο γιατρός μου με πήρε από τα χειρουργεία από τη χαρά του για να με συγχαρεί.
«Δεν έγινε τίποτα. Μη χαίρεσαι ακόμα. Μια χοριακή είναι μόνο….» ήτα ν τα λόγια του άντρα μου στην προσπάθεια του να μαζέψει τα ασυμμάζευτα στο ενδεχόμενο μιας ακόμα αποτυχίας….
Η επανάληψη δυο μέρες μετά σόκαρε και τον ίδιο. Το νούμερο πιστοποιούσε για πρώτη φορά ότι όλα ήταν αλλιώς… 1900 που με τρέλανε και επανέφερε με μιας την πίστη μου. Η επόμενη επανάληψη 9578.6 ήταν το εισιτήριο μου για το όνειρο που σιγά σιγά έπαιρνε σάρκα και οστά μέσα μου. Φοβόμουν … αλλά η ελπίδα θέριευε …
Δε θα ξεχάσω ποτέ τον 1ο υπέρηχο μου. Το ιατρείο γεμάτο με όλα τα κορίτσια, τις μαίες που ήξεραν και είχαν έρθει να μου δώσουν κουράγιο. Το μωρό μου ήταν μια χαρά. Σε σωστή θέση. Ήμουν 5+3 εβδομάδων… Και ξαφνικά αυτός ο ήχος… ντουπ-ντουπ σκίρτησε τη καρδιά μου…
« Ακούς την καρδούλα του;» λέει ο γιατρός.
Τα χάσαμε. Η ωραιότερη μελωδία…
« Σε δυο εβδομάδες θα έρθεις ξανά να σε δω. Θέλω να ξεκουράζεσαι και να είσαι χαρούμενη» μου είπε ο γιατρός.
Δε θα πω ψέματα. Είχα άγχος. Χαλάρωνα μόνο όταν έβλεπα το μωρό μου στον υπέρηχο. Μιλήσαμε σους δικούς μας ανθρώπους μετά το μεγάλο υπέρηχο όπου είδαμε και το φύλλο του μωρού. Ήταν αγόρι. Στις 17 εβδομάδες άρχισα να το νιώθω να κινείται μέσα μου. Όλα πήγαιναν εξαιρετικά. Ο γιος μου μεγάλωνε φυσιολογικά και μας τρέλαινε από την κοιλιά.
Στις 30 εβδομάδες είχα συσπάσεις, μίκρυνε ο τράχηλος απότομα. Ήμουν έτοιμη να κάνω τα πάντα για να τον κρατήσω μέσα μου. Δε με πείραζε καν το ενδεχόμενο να μείνω σε ακινησία για να διασφαλίσω πως θα μπει στη ζωή μου με ασφάλεια. Ευτυχώς, δε χρειάστηκε.
Κανονίστηκε καισαρική τομή στις 38+3 εβδομάδες λόγω της αιμοπεταλιοπάθειας αλλά και ενός ακόμα προβλήματος υγείας που είχα.
Στις 30/5/2023 και ώρα 7.45 ήρθε στην ζωή το δικό μου θαυματάκι, το δικό μου ουράνιο τόξο, που αν και σε λίγες μέρες θα γίνει εννιάμιση μηνών, ακόμα δε πιστεύω πως είναι δικό μου. Κάθε μέρα τον αγαπάμε και τον ερωτευόμαστε ακόμα περισσότερο.
Μας έχει απομείνει ένα έμβρυο φυσιολογικό. Εύχομαι σύντομα να καταφέρω να χαρίσω στο «μπαμπάκι» μου ένα αδερφάκι.
Στείλε και εσύ την δική σου ιστορία με email στο info@mitrotita.gr
