Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα. Τυχαία και μέσω ενός μηνύματος στο facebook έμαθα πως μια φίλη μου είναι έγκυος.
Δεν ήμασταν κολλητές. Μπορεί και να μη βλεπόμασταν τόσο συχνά…
Ήταν όμως από αυτές τις φίλες που ήξεραν την ιστορία μου! Ήταν η πρώτη που έμαθε για την αποβολή μου… αυτή που έγινε πριν τρία χρόνια.
Τότε είχαμε έρθει κοντά. Μιλούσαμε ώρες στο τηλέφωνο, με στήριξε, με ενθάρρυνε, μαζί μου πίστεψε πως κάποια στιγμή θα τα καταφέρω… υπήρξαν και οι στιγμές που έκλαψε μαζί μου.
Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να μου πει για την εγκυμοσύνη της…
Ίσως πιστεύει πως θα στεναχωρηθώ, θα ζηλέψω, θα θυμηθώ το άδοξο τέλος της δικής μου…
Πραγματικά την καταλαβαίνω…
Από την άλλη όμως, στεναχωρήθηκα πολύ που το έμαθα κατά λάθος και όχι από την ίδια.
Με γνώρισε….
Ξέρει πως ποτέ δε θα έλεγα «γιατί αυτή και όχι εγώ» αλλά «γιατί όχι και εγώ!»
Ξέρει πως θα χαιρόμουν με τη χαρά της έστω κι αν για μένα δεν έχει έρθει η στιγμή….
Δε ξέρω γιατί, αλλά έχω έναν κόμπο στο λαιμό…
Δε περιμένω κάποια συμβουλή…
Απλά ήθελα κάπου να τα πω, να τα βγάλω από μέσα μου….
Να τα πω εκεί που ίσως με καταλάβουν…