Παντρεύτηκα στα 39 μου και έμεινα έγκυος το πρώτο κιόλας μήνα.
Η χαρά μας μεγάλη. Μια χαρά όμως, που κράτησε πολύ λίγο. Στις πέντε εβδομάδες της κύησης απέβαλα.
Δεν άργησα να μείνω ξανά έγκυος, με μια πολύ χαμηλή χοριακή. Μια ακόμα εγκυμοσύνη τελικά παλινδρόμησε.
Αρχίσαμε τις εξετάσεις, καρυότυπος ζεύγους, υστεροσκόπηση και άλλες που ήταν όλες καθαρές.
Αποφασίσαμε, λόγο ηλικίας να προχωρήσουμε με εξωσωματική. Είχα αγοράσει τα απαραίτητα φάρμακα και περίμενα να αδιαθετήσω. Είχα πονάκια χαμηλά και υπνηλία αλλά η περίοδος άφαντη. Σε μια επικοινωνία που είχα με τον γιατρό μου, με συμβούλευσε να κάνω μια χοριακή για να αποκλείσουμε πιθανή φυσική σύλληψη.
Το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε τις υποψίες του, με μια τεράστια χοριακή 8.900 μονάδων.
Για άλλη μια φορά η χαρά μας απογείωσε στον έβδομο ουρανό. Μια επανάληψη της εξέτασης έφερε τον πολυπόθητο διπλασιασμό. Όμως για τρίτη συνεχόμενη φορά, η εγκυμοσύνη παλινδρόμησε.
Επαναλάβαμε τις εξετάσεις που για άλλη μια φορά δεν έδειξαν κάποιο πρόβλημα σε μένα ή τον σύζυγο.
Αφήσαμε να περάσει λίγο ο χρόνος. Είχα την ανάγκη να ξαποστάσω λίγο, να μαζέψω τα κομμάτια μου, να γαληνέψω την ψυχή μου, να εκλογικεύσω όλα αυτά τα πρωτόγνωρα που μου συνέβαιναν.
Η πρώτη εξωσωματική έφερε πολύ καλά αποτελέσματα. Καταφέραμε να συλλέξουμε οκτώ πολύ ωραία ωάρια. Πέντε από αυτά προχώρησαν και έφεραν μια τρίδυμη εγκυμοσύνη. Την 8η εβδομάδα το ένα έμβρυο απορρίφθηκε από την μήτρα.
Μπορώ να πω πως ήμουν ψύχραιμη ! Ίσως αυτό να έγινε για καλό, σκέφτηκα. Μια δίδυμη εγκυμοσύνη είναι σαφώς πιο ασφαλής από μια τρίδυμη. Κράτησα την ανάσα μου και προχώρησα.
Όλα πήγαιναν μια χαρά μέχρι την 19η εβδομάδα. Για κάποιο λόγο, που δεν έμαθα ποτέ, έσπασε ο σάκος του ενός από τα δυο μωρά μου. Χρειάστηκε να νοσηλευτώ σε κλινική είκοσι δύο μέρες με ορούς και μπόλικες εξετάσεις που δεν έδειξαν κάτι σημαντικό. Γέννησα φυσιολογικά, όμως τα μωρά μου δεν επιβίωσαν.
Το σοκ μεγάλο.
Τι έφταιξε; Τι λάθος έκανα αυτή τη φορά; Γιατί σε μένα;
Ερωτήματα που ποτέ δεν απαντήθηκαν. Δεν είχα χρόνο να το ψάξω, αλλά ούτε να θρηνήσω για τα όνειρα μου τα ανεκπλήρωτα. Η επιλογή μία. Έπρεπε να προχωρήσω αφού ο χρόνος δεν ήταν με το μέρος μου. Μεγάλωνα κι αν ήθελα να γευτώ τη Μητρότητα έπρεπε να κάνω πέτρα την καρδιά και να επιχειρήσω το επόμενο βήμα.
Λίγο καιρό μετά έκανα την επόμενη προσπάθεια με αρνητικό αυτή τη φορά αποτέλεσμα.
Άλλαξα κέντρο και γιατρό, όμως μια δεύτερη αρνητική προσπάθεια μου κόβει για άλλη μια φορά τα φτερά.
Πείσμωσα . Προχώρησα με ένα ωάριο που μου είχε απομείνει. Ένα ωάριο που όχι μόνο έφερε μια θετική χοριακή, αλλά και διαιρέθηκε στη μήτρα μου και προχώρησα με τα δίδυμα κοριτσάκια μου.
Η χαρά για άλλη μια φορά δε κράτησε εννέα μήνες, όπως όφειλε. Στις 22 εβδομάδες έπαθα ανεπάρκεια τραχήλου και ο γιατρός μου προχώρησε αναγκαστικά σε περίδεση. Όμως παρά της φιλότιμες προσπάθειες του, δεν ήταν δυνατόν να σωθούν τα κοριτσάκια μου.
Αυτή τη φορά, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δε μπορούσα να δεχτώ την τόσο μεγάλη κακοτυχία μου. Έρχονταν και εκείνες οι στιγμές που δεν ήθελα να ζω. Ήθελα να σταματήσω να πονώ, αλλά δεν ήξερα πώς να το κάνω αυτό.
Αρκετό καιρό μετά, πήρα και μια Τρίτη αρνητική χοριακή.
Η τελευταία προσπάθεια ήταν πια μονόδρομος με κάτι κατεψυγμένα έμβρυα που είχαν απομείνει.
Αυτή τη φορά όμως, δε περίμενα τίποτα! Απαγόρευσα στον εαυτό μου να ονειρευτεί, να ελπίζει, να θέλει τόσο πολύ. Ήμουν ήδη 48 χρονών….
Προς μεγάλη μου έκπληξη το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθεια ήταν θετικό και με μια δίδυμη ξανά κύηση. Δυστυχώς, το ένα έμβρυο υποχώρησε την 8η εβδομάδα. Το άλλο, η κόρη μου, γεννήθηκε και έφερε το φως στη ζωή μου. Με φιλά και με μιας ξεχνώ όλα όσα πέρασα για να την φέρω στην ζωή μου.
Έχετε πίστη! Μετά από κάθε Γολγοθά… έρχεται η Ανάσταση!
Μας πέθανες πάλι απόψε….