Στα 33 μου χρόνια, συνειδητά πια εγώ και ο άντρας μου, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες για παιδί.
Ακολούθησαν έξι μήνες άκαρπων προσπαθειών!
Για αυτό το λόγο, η διαδικασία εξετάσεων ήταν μονόδροος. Εγώ έκανα τις βασικές ορμονολογικές και ο άντρας μου τον έλεγχο του σπέρματος. Όλα φαίνονταν καλά εκτός από την ΑΜΗ που ήταν πολύ χαμηλή για την ηλικία μου.
Ο γιατρός κάθετος.
«Δε μπορείτε να κάνετε παιδιά με φυσιολογικό τρόπο. Μόνο με εξωσωματική θα τα καταφέρετε!» Μέχρι και για Παρένθετη μητέρα μου μίλησε.
Το σοκ μεγάλο και απόλυτο.
Ήταν αδύνατον να δεχτώ τα λόγια του. Ένα μήνα αργότερα, και ενώ βασανίζομαι από άσχημες σκέψεις και μαύρα συναισθήματα, αποφάσισα να πάρω και δεύτερη γνώμη.
Ο δεύτερος γιατρός με ηρέμησε.
«Φυσικά και μπορείς να κάνεις παιδιά. Απλά θα χρειαστείς μια αγωγή για να κάνουμε πιο ποιοτικό τα ωάρια σου».
Ακολούθησα τις εντολές του κατά γράμμα. Πήρα ένα χάπι για πέντε ημέρες και τον επόμενο μήνα είδα αυτές τις δυο ροζ γραμμούλες. Επιτέλους ήμουν έγκυος!
Στην πρώτη μου επίσκεψη ήταν όλα καλά. Στην αμέσως επόμενη, η καρδούλα του μωρού είχε σταματήσει.
«Παλίνδρομη κύηση» μου είπε…
«Μη στεναχωριέσαι, η επόμενη θα είναι και η τυχερή σου» είπε…
Μα πώς να μη στεναχωριέμαι, σκέφτηκα; Τώρα πώς προχωρώ; Με τι δυνάμεις; Με τι κουράγιο;
Τρεις μήνες μετά και χωρίς να κάνω κάτι ιδιαίτερο, είδα για δεύτερη φορά εκείνες τις δυο ροζ γραμμούλες.
Αυτή τη φορά η χαρά μας ήταν συγκρατημένη. Νιώθαμε και οι δύο φοβισμένοι.
Ο γιατρός ήταν αισιόδοξος αφού όλα φαίνονταν να πηγαίνουν τέλεια (έτσι μας έλεγαν).
Κάναμε την εξέταση Α Επιπέδου. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του εμβρυολόγου:
«Ποιο τέλεια δε θα μπορούσε να είναι!»
Ήρεμη πλέον έφτασα στον 4ο μήνα της εγκυμοσύνης μου.
Δεκαπέντε ακριβώς μέρες μετά την Α Επιπέδου, σε μια προγραμματισμένη επίσκεψη μας στον γιατρό έζησα το απόλυτο άδειασμα. Αυτός δε χρειάστηκε να πει τίποτα. Το έβλεπα.. το μωρό μου δε ζούσε πια.
Μπήκα στο νοσοκομείο την επόμενη ακριβώς ήμερα, για να γεννήσω μιας και είχα μπει στο δεύτερο τρίμηνο.
Μια ολόκληρη μέρα προσπαθούσα να φέρω ένα μωρό στον κόσμο. Ένα μωρό που δε θα γνώριζε ποτέ την μητρική αγκαλιά, τα φιλιά και τα χάδια των γονιών του.
Μετά από όλο αυτό, ο πόνος με άλλαξα. Έγινα σκληρή, αγρίεψα, απελπίστηκα. Άκουγα τη λέξη «μωρό» και έκλαιγα σαν μικρό παιδί…
Ο γιατρός μου το θεώρησε «τυχαίο γεγονός» όμως εμείς θελήσαμε να το ψάξουμε παραπάνω. Ο καρυότυπος έδειξε πως το μωρό ήταν μια χαρά. Τότε γιατί σταμάτησε η καρδιά του;;
Σε μια επόμενη σειρά ακριβών εξετάσεων τίποτα σημαντικό δε βρέθηκε.
Όμως εγώ το ένιωθα… κάτι δεν πήγαινε καλά!!
Επισκέφτηκα και τρίτον γιατρό, ο οποίος συνεργαζόταν και με Γενετιστή. Η άποψη τους ίδια… «όλα είναι καλά»
Ζούμε σε μια μικρή πόλη, όχι χωριό. Φυσικά έχουμε γιατρούς και νοσοκομεία. Όμως επιλέξαμε να πάμε στην Αθήνα, αναζητώντας απαντήσεις στο γιατί ενώ όλα είναι καλά εμείς δεν έχουμε ακόμα παιδί !
Εκεί επισκεφτήκαμε έναν εξειδικευμένο γιατρό, ο οποίος μας παρότρυνε να κάνουμε δυο απλές εξετάσεις με μηδαμινό κόστος. Αυτές οι εξετάσεις έδειξαν πως εγώ είχα ένα μικρόβιο! Επιπλέον, έκανα και υστεροσκόπηση, όπου διαπιστώσαμε πως η μια σάλπιγγα ήταν βουλωμένη με ύπαρξη φλεγμονής. Επιπλέον, είχα και μικρόβιο (εντερόκοκκο) στη μήτρα.
Έχασα το παιδί μου από ένα μικρόβιο, που φάνηκε σε μια απλή εξέταση!!
Πλέον βρίσκομαι σε θεραπεία για την καταπολέμηση του και θα προχωρήσουμε αφού θα είμαι πια καθαρή.
Μέσα σε αυτά τα δυο χρόνια προσπαθειών, άλλαξα τέσσερις γιατρούς για να μπορέσω να εντοπίσω ένα απλό μικρόβιο και πιθανόν το λόγο που ακόμα δεν έχω γευτεί την Μητρότητα.
Να παίρνετε γνώμες.. δυο και τρεις αν χρειαστεί, μέχρι να βρείτε το πρόβλημα και να το εξαλείψετε, πριν προχωρήσετε στην επόμενη προσπάθεια.
Είμαστε δυνατές.
Εύχομαι μια μέρα να καταφέρω να κρατήσω και εγώ το δικό μου μικρό θαύμα στην αγκαλιά.
Τόσο ίδιες οι ιστορίες μας .. τόσα γιατί για το τίποτα… τόσα γιατί που για τους άλλους ξεχνιούνται και εμάς μας επισκέπτονται κάθε βράδυ… ολόψυχα να τα καταφέρεις συναγωνιστρια… και μία μεγάλη αγκαλιά…