Είμαι μια γυναίκα που δυστυχώς η ζωή δεν της έχει χαρίσει ακόμη την χαρά της μητρότητας… όμως σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτό το κείμενο..
Πάλι λοιπόν σήμερα σκεφτόμουν τα ίδια …
Όταν ήμουν μικρότερη πίστευα ότι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο … πάλεψα αλήθεια… όμως το μόνο που κατάφερα πολλές φορές ήταν να τσακίσω τις φτερούγες μου… σιγά σιγά κλείστηκα στον δικό μου γαλάζιο κόσμο… δεν έκλεισα την πόρτα μου σε κανέναν… όμως δεν έβγαινα πλέον με το ίδιο θάρρος έξω από την πόρτα…
Και κάθε φορά που αποκτούσα μια καινούργια πληγή στα φτερά μου έτρεχα να κρυφτώ στην ασφάλεια του δικού μου κόσμου…. έκανα διέξοδο μου το γράψιμο… έναν φανταστικό φίλο που είχε την όψη του χαρτιού… που μαζί του συζητούσα τα πάντα χωρίς να φοβάμαι την προδοσία…
Ακόμη και μεγαλώνοντας πάντα μέσα στην τσάντα μου υπήρχε ένα μπλόκ…λες και κουβαλούσα παντού τον κολλητό μου…μην χάσω καμία σκέψη που δεν του την είπα…
Σ αυτό το χαρτί έγραψα τον πόνο που ένιωσα όταν έμαθα ότι δεν θα μπορέσω να κάνω παιδιά…
Εκεί ακούμπησα την πρώτη μου απογοήτευση από την μηδενική χοριακή μου …σε αυτή την σελίδα υπάρχει και το πρώτο μου δάκρυ…
Την δεύτερη …την τρίτη… μέχρι την πέμπτη… χωρίς δάκρυ αυτή την φορά…. νομίζω δεν έχω άλλο…
Εκεί έγραψα την αγανάκτηση μου που μία μάνα καταδίκασε τα παιδιά της να μην μεγαλώσουν ποτέ …
Που μία μάνα πέταξε το παιδί της στον κάδο σκουπιδιών…
η άλλη στην θάλασσα…
και η άλλη στον ακάλυπτο….
Για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ιδανικά ιδρύματα που εύκολα καίγονται…
Για το πόσο Ευρωπαίοι έχουμε γίνει που προτιμάμε νεκρά παιδιά από δύο γκέι ερωτευμένα παιδιά …κι αυτό το έχω ακουμπισμένο στις σελίδες μου…
Και από την άλλη γυναίκες που στερούνται τα απαραίτητα για να ανταπεξέλθουν στα έξοδα μίας εξωσωματικής …κι αυτό τον πόνο στις σελίδες μου το έχω ακουμπήσει…
Εγώ λοιπόν που δεν έχω καταφέρει να γίνω ακόμη μαμά θα σας πω να μάθετε στα παιδιά σας την αγάπη…να γελάνε δυνατά…..
Μάθετε στα παιδιά σας να χαρίζουν αγκαλιές.. από εκείνες που κόβουν την ανάσα. ..να σέβονται τον διπλανό τους…να ακούνε το όχι τους…να σέβονται την διαφορετικότητα και την απόφαση τους…να αγαπούν την φύση και τα ζώα…να υπερασπίζονται την γνώμη και τα θέλω τους…
Μάθετε στα παιδιά σας να μην σας φοβούνται να σας μιλήσουν…να τρέξουν πρώτα σε εσάς στα δύσκολα τους…στα σκοτάδια τους…
Μην μεγαλώνετε τα παιδιά σας για να σας μοιάσουν…. αφήστε τα να αποφασίσουν την ζωή τους κι απλά ανάψτε τα φώτα στους σκοτεινούς δρόμους της ψυχής και της ζωής τους…
Μεγαλώστε αγόρια να σέβονται την γυναίκα και γυναίκες που να χαρίζουν αγάπη..
Μάθετε στα παιδιά σας να μην ζηλεύουν την ζωή του διπλανού τους αλλά να παλεύουν να φτιάξουν την δική τους ζωή ….
Μόνο έτσι θα σταματήσει όλη αυτή η κατηφόρα που ζούμε… μεγαλώνοντας υγιής ανθρώπους…
Και όλα αυτά σας τα λέω εγώ που ακόμη παλεύω να κάνω ένα παιδί….
Καληνύχτα κόσμε…
Άννα
