Γνώρισα τον άντρα μου στα 29 μου χρόνια. Ακολούθησε μια σχέση δυο ετών μέχρι να αποφασίσουμε πως ήταν καιρός να συγκατοικήσουμε.
Από τη πρώτη μέρα της συγκατοίκησης μας ξεκινήσαμε ελεύθερα τις προσπάθειες για ένα παιδί. Οι πιθανότητες σύλληψης ήταν μικρές αφού σε πέντε μέρες θα αδιαθετούσα αλλά αυτό δεν ήταν λόγος για εμάς να μη το παλέψουμε.
Οι μέρες περνούσαν και η περίοδος μου δεν ερχόταν. Τα σημάδια εγκυμοσύνης άφαντα μέχρι τη στιγμή που με έπιασαν πόνοι αφόρητοι, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο κομμάτι σαν συκώτι έκανε την εμφάνιση του στο εσώρουχό μου.
Το σοκ μεγάλο. Ο γυναικολόγος μου πρότεινε να κάνω μια χοριακή η οποία ήταν θετική. Όμως η εγκυμοσύνη είχε χαθεί.
Στεναχωρηθήκαμε, αλλά όλο αυτό ήταν πρωτόγνωρο για εμάς και δε γνωρίζαμε πώς να το διαχειριστούμε. Αφήσαμε έναν κύκλο να περάσει και ξεκινήσαμε ξανά τις προσπάθειες με ένα πάλι θετικό αποτέλεσμα.
Η χαρά μας, μεγάλη. Πανηγυρίσαμε με την ψυχή μας. Τη μέρα που πήγαμε στον γυναικολόγο, διαπιστώθηκε μια εγκυμοσύνη πεντέ μιση εβδομάδων. Γυρίσαμε στο σπίτι ικανοποιημένοι. Όμως, λίγο αργότερα, ένιωσα το αίμα να πλημμυρίζει κάτω από τα πόδια μου. Στην εξέταση που έγινε την ίδια μέρα, είδαμε το σάκο περιτριγυρισμένο από αίμα. Με εντολή του γιατρού μου, ξεκίνησα χάπια και ενέσεις στην κοιλιά, σε μια προσπάθεια μας να σώσουμε το έμβρυο . Δυστυχώς, δεν τα καταφέραμε. Στις εφτά εβδομάδες η καρδούλα του σταμάτησε- μαζί με τη δική μου. Ακολούθησε η απόξεση, εμπειρία επίπονη σε ψυχολογικό κυρίως επίπεδο.
Στεναχωρήθηκα πολύ, έκλαψα πολύ. Τα έβαλα με όλους και με όλα.
Στις εξετάσεις που κάναμε εγώ και ο άντρας μου, δε βρέθηκε τίποτα. Έγινε μια λαπαροσκόπηση και μια υστεροσκόπηση για να βγάλω μια κύστη που είχα. Όχι πως αυτή ευθυνόταν για την αποβολή μου, αλλά για να είμαστε σίγουροι πως τίποτε δε θα σκιάσει μια επόμενη προσπάθεια.
Αυτή τη φορά το διάστημα που αφήσαμε να περάσει ήταν πέντε μήνες. Έπρεπε να ηρεμήσω και να ετοιμαστώ ψυχολογικά για ότι θα ακολουθούσε.
Μόλις πήραμε το «πράσινο φως» από το γιατρό μου, ξεκινήσαμε με την επόμενη προσπάθεια μας.
Το θετικό αποτέλεσμα δεν άργησε να φανεί, μα αυτή τη φορά η χοριακή μου ήταν πολύ χαμηλή.
Πάλι χάπια, πάλι προγεστερόνη, πάλι στεναχώρια και αγωνία για το αν θα ανέβει η τιμή της.
Αυτήν την αποβολή τη βίωσα μόνη μου. Ούρλιαζα από τους πόνους μέχρι να βγει το έμβρυο από το σώμα μου σε κομμάτια, όμως γλίτωσα την απόξεση.
Τα «γιατί» πολλά! Γιατί σε εμένα; Γιατί πρέπει να το ζω όλο αυτό; Γιατί; Τι έκανα λάθος αυτή τη φορά;
Ερωτήματα, στα οποία δε έβρισκα απάντηση!
Μέσα στην όλη ατυχία μου ήμουν και τυχερή. Συλλάμβανα εύκολα και αυτό ήταν «κάτι» από μόνο του.
Λίγους μήνες μετά και αφού αφήσαμε την μήτρα να ηρεμήσει λίγο, το ίδιο έργο πάλι… σαν μια ταινία που παίζεται σε επανάληψη ξανά και ξανά! Θετική χοριακή, αγωνία, άγχος, χάπια, ενέσεις, υπόθετα.
Η χοριακή ανέβαινε μια χαρά, αλλά σάκος πουθενά! Άκουγα τον γιατρό μου να μου μιλά και ένιωθα πως ζούσα σαν σε όνειρο όπου μάταια προσπαθούσα να ξυπνήσω. Μου ήταν αδύνατον να πιστέψω αυτό που μου συνέβαινε. Η επόμενη χοριακή έφτασε τις 10.000 μα πάλι ο σάκος δεν εμφανιζόταν στην μήτρα μου.
«Έχουμε εξωμήτριο» τα λόγια του γιατρού που με λύγισαν. Πόση δύναμη ακόμα πρέπει να αποκτήσω;
Στο χειρουργείο που ακολούθησε, χάθηκε η μια σάλπιγγά. Μαζί της χάθηκαν και οι μισές πιθανότητες για φυσική σύλληψη.
Πρώτη φορά τα έβαλα με τον Θεό. Μεγάλο λάθος μου αυτό, αλλά η στεναχώρια κάποιες φορές σε κάνει να έχεις άσχημα συναισθήματα.
Είχε έρθει πια η ώρα να αλλάξουμε σκηνικό, να κάνουμε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, κάτι όμορφο. Έτσι με την παρότρυνση του άντρα μου αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τις προετοιμασίες για το γάμο μας.
Ήταν θυμάμαι Οκτώβριος του 2019. Κλείσαμε το κέντρο διασκέδασης αφού ο γάμος θα γινόταν την Άνοιξη. Μάρτιο ξεκίνησε η καραντίνα και ενώ είχαμε μισές πιθανότητες να μείνω φυσιολογικά έγκυος-αφού πια είχα μια σάλπιγγα- αποφασίσαμε να κάνουμε ελεύθερα προσπάθεια μια φορά εκείνο το μήνα.
Δε περίμενα τίποτα. Τι θα μπορούσαμε να καταφέρουμε άλλωστε αυτή τη μια φορά;
Η καθυστέρηση των πέντε ημερών που ακολούθησε, δε με ξένισε. Πίστευα απλά ότι ο κύκλος μου είχε αλλάξει μετά από όσα είχα περάσει.
Τη έκτη μέρα καθυστέρησης- εορτή του Αγ. Ραφαήλ- αποφάσισα να κάνω μια β χοριακή που βγήκε θετική με ένα υψηλό αποτέλεσμα-11.000 μονάδες.
Αυτό το αποτέλεσμα έφερε δάκρυα χαράς στα μάτια τα δικά μου αλλά και του άντρα μου. Κυριολεκτικά δε το πιστεύαμε.
Αποφασίσαμε να μην το ανακοινώσουμε σε κανέναν, επειδή φοβόμασταν πως και αυτή η εγκυμοσύνη θα είχε την ίδια κατάληξη με τις προηγούμενες. Μόλις κάναμε τη εξέταση της αυχενικής διαφάνειας και είδαμε πως όλα πήγαιναν πολύ καλά για το έμβρυο, δειλά δειλά το ανακοινώσαμε .
Μέχρι την μέρα που έφερα στην ζωή τον γιό μου, ήμουν μόνιμα αγχωμένη. Πίστευα πως κάτι θα γίνει και δε θα καταφέρω να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου. Δε χάρηκα τίποτα! Δε του ψώνισα ούτε ένα ρουχαλάκι , δε γέλασα με την ψυχή μου, δε χάρηκα την εγκυμοσύνη μου όπως κάθε άλλη γυναίκα. Μόνιμα συναισθήματα ο φόβος και η αγωνία για το αν όλα πάνε καλά.
Πλέον, έχω δίπλα μου τον πρίγκιπα μου, το αστέρι μου και άλλα τρία αγγελούδια στον ουρανό να τον προστατεύουν.
Ο πόνος της απώλειας είναι μεγάλος.. τεράστιος.. που ποτέ δε θα θεραπευτεί. Δε μπορείς να τον ξεχάσεις. Μόνο όταν πάρεις το πλασματάκι σου αγκαλιά και ακούσεις το πρώτο του κλάμα, εκείνος ο πόνος απαλύνεται!
Δύναμη σε όλες τις γυναίκες που έχουν βιώσει κάτι ανάλογο και περισσότερη δύναμη στις γυναίκες που ακόμα παλεύουν για να κρατήσουν στα χέρια τους ένα μωρό !!
Πίστη θέλει και πείσμα…. ο επιμένων νικά!!
❤️❤️❤️…αν και είχε ωραίο τέλος αυτή η ιστορία πόνεσε…