Η κοινή ζωή με τον σύζυγο μου ξεκίνησε την πρωτομαγιά του 2017, όπου μετακόμισε στο σπίτι μας, μόνιμα πλέον.
Οι επαφές μας εξ’ αρχής ήταν ελεύθερες αφού, πλήρως συνειδητοποιημένοι και οι δυο ότι έχουμε βρει το άλλο μας ολόκληρο σε αυτή την ηλικία και μετά από 1 γάμο – διαζύγιο ο καθένας μας στο ενεργητικό του, ένα παιδί μόνο να ολοκληρώσει την ευτυχία μας μπορούσε.
Όταν επισκεφτήκαμε τον γυναικολόγο μερικούς μήνες μετά συνέστησε να συνεχίσουμε τις επαφές και να τα πούμε σε 6 μήνες. Κάπου εκεί παντρευτήκαμε κιόλας, πολύ γρήγορα και χωρίς κόσμο, μια οικογενειακή γιορτή!
Τον Ιανουάριο του 2019 ξεκινήσαμε με την πρώτη μας σπερματέγχυση, αφού είχαμε ψάξει ελαφρώς τα ορμονικά μου (άψογα και 37 ετών εγώ) και το σπέρμα του συζύγου μου μέτριο και με μικρόβια στην καλλιέργεια (που κάνεις γιατρός δεν θεώρησε ότι έπρεπε να ενημερωθούμε ή να κάνουμε κάτι για αυτό).
Χοριακή 0.
Τον επόμενο μήνα κάναμε άλλη μια προσπάθεια.
Χοριακή 0.
Περάσαμε επιτροπή, θετική η απόφαση (οι γιατροί ούτε καν μας κοίταξαν – ήταν πριν τον κοβιντ που τότε παρουσιαζόμασταν αυτοπροσώπως).
Ολιγοασθενοσπερμία η ετυμηγορία αλλά κανείς γιατρός δεν μας μίλησε για αυτό! Όταν ρωτήσαμε τον τότε ουρολόγο μας, είπε ότι δεν πρέπει να μας ανησυχεί κάτι αφού πάμε για εξωσωματική.
Τον Ιούλιο του 2019, κάναμε την πρώτη μας εξωσωματική, μετά από συζήτηση με τον γυναικολόγο μου, για το ψυχολογικό στρες που μου δημιουργούσε η σπερματέγχυση. Προτιμούσα να το περάσω με μια μέθοδο που έχει αποτέλεσμα, παρά με μια μέθοδο «αμφιλεγόμενη». Όποτε δεν του άφησα επιλογή και πήγαμε για εξωσωματική.
Οι πρώτες ορμόνες με πείραξαν πολύ, κυρίως ψυχολογικά! Τα έκανα όλα άνω κάτω, την σχέση της οικογένειας μου με τον άντρα μου, στην δουλειά μου, όλα!
11 ωάρια – 3 έμβρυα 3ων ημερών. Πόνους μετά την ηχοληψία, πρήξιμο, μια ήπια υπερδιέγερση, για την οποία κανείς δεν με βοήθησε.
Κάνουμε εμβυομεταφορά, άρχισα αντιπηκτική αγωγή, λόγω βάρους (τότε ήμουν 120 κιλά – 167 ύψος). Και καταλήγω με μια κοιλιά όχι μόνο «μπλε μαρεν» αλλά και πρησμένη με εξογκώματα, ωστόσο φουλ θετική ψυχολογία και σίγουρη ότι είμαι έγκυος.
Χοριακή 0.
Επισκέπτομαι αιματολόγο. Ενδεχομένως ένα αυτοάνοσο να υποβόσκει αλλά τίποτα ξεκάθαρο. Όλα καλά.
Τέλος Οκτωβρίου του ίδιου έτους νέα διέγερση, αλλάζουμε φάρμακο, έχουμε κάνει και μια υστεροσκόπηση που φαίνεται καθαρή, 6 ωάρια – 4 έμβρυα 3ων ημερών. Βάζουμε τα δύο τον Ιανουάριο 2020.
Μαγκωμένη και με μια ψυχολογία στα πατώματα εγώ και οι αντιπηκτικές να κάνουν πάρτι στην κοιλιά μου. Δερματική αλλεργία στα έκδοχα των αντιπηκτικών. Αλλάξαμε σκεύασμα, τα δοκιμάσαμε όλα. Καμία διαφορά.
Χοριακή 0.
Αφού παλεύω με κρίσεις πανικού και συμβουλεύομαι ψυχολόγο, τον Σεπτέμβριο του 2020, μαζεύω τα κομμάτια μου, και βάζουμε τα άλλα 2 έμβρυα. Αλλάζω το σπίτι, βάζω λουλούδια, ακούω μουσική, δεν έχω κακές σκέψεις. 9η μέρα κλαίω όλη μέρα… χωρίς να ξέρω το γιατί!
Χοριακή 0.
Αποφασίζω να αλλάξω γιατρό. Έχω δυο στο μυαλό μου, καταλήγω στο έναν από τους δυο (είδα και ένα όνειρο και φώναζα το όνομα του).
Κάνω ραντεβού μαζί του, μου τα εξηγεί όλα, μου λέει πως θα ήθελε να κινηθεί αυτός και ότι θέλει να δει την υστεροσκόπηση μου. Βλέπει την υστεροσκόπηση, θεωρεί ότι υπάρχει ήπια ενδομητρίτιδα και ξεκινάμε αντιβιώσεις από το στόμα. Μόλις ολοκληρώνουμε το σχήμα μας κάνουμε επανάληψη της υστεροσκόπηση και βγαίνει καθαρή.
Νέα επιτροπή, νέα έγκριση. Παίρνουμε τα φάρμακα. Τον επόμενο μήνα ξεκινάμε διέγερση (Ιανουάριος 2021), μακρύ πρωτόκολλο αυτή τη φορά – 5600 μονάδες Gonal. 14 ωάρια, 2 βλαστοκύστες +1 6 ημερών. Πάμε σε εμβυομεταφορά των δυο μετά από πέντε ημέρες (εγώ πάλι με ήπια συμπτώματα υπερδιέγερσης, αφόρητο πόνο) και περνάμε στην Αθήνα 5 μέρες μέχρι να μπορούμε να ταξιδέψουμε.
Χοριακή 0.
Ψυχολογία στο ναδίρ, γνωστοί και άγνωστοι μου λένε ότι δεν φαίνομαι καλά (και σωματικά και ψυχολογικά). Μιλάω με τον γιατρό μου. Μου ζητάει με πολύ ευγενικό τρόπο να χάσω βάρος αλλά όχι με δίαιτα εξπρές αλλά φυσιολογικά και να προχωρήσουμε εκ νέου.
Χάνω 10 κιλά σε 6 μήνες και πάμε σε νέα διέγερση.
Σεπτέμβριος 2021. Επισκεπτόμαστε ουρολόγο στην Αθήνα. Δυο Κυρσοκύλες ο σύζυγος που δεν είχαν αναφερθεί ποτέ και από κανέναν. Ευτυχώς δεν επηρεάζουν το σπέρμα και μικρόβιο στην καλλιέργεια (το οποίο υπήρχε από το 2019 σε εξετάσεις του – αλλά ο προηγούμενος ουρολόγος δεν το αξιολόγησε). Αντιβίωση ο σύζυγος, βιταμίνες.
Οκτώβριος 2021. 4η διέγερση. Το σπέρμα εξαιρετικό. Έχω αποφασίσει ότι είναι η τελευταία μου προσπάθεια. Δεν αντέχω να δω άλλη χοριακή 0, θα είναι η τελευταία μου.
Μακρύ πρωτόκολλο πάλι – 5600 μονάδες gonal πάλι. Έχουμε 11 ωάρια, 3 έμβρυα, 2 βλαστοκύστες. Τον Φεβρουάριο του 2022 προχωράμε στην εμβυομεταφορά δυο βλαστοκύστες από την τελευταία διέγερση και μια 6 ημερών κακή ποιοτικά από την προηγούμενη διέγερση.
Κάνουμε και ιντραλιπιντ μετά από δική μου απαίτηση (δεν είχα να χάσω τίποτα ).
Φεύγουμε για διακοπές και ξεκούραση. Μια μέρα πριν την χοριακή επιστρέφουμε και ενώ δεν έκανα ποτέ τεστ φαρμακείου, αγοράζω στο αεροδρόμιο ένα διπλό. Κάνω και τα δύο ταυτόχρονα.
Θετικά!!
Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Βγαίνω από την τουαλέτα του αεροδρομίου και τα μάτια μου δεν σταματάνε να τρέχουν… φοράμε μάσκες λόγω κοβιντ και ο άντρας μου προσπαθεί να καταλάβει. Δεν μπορώ να σταυρώσω λέξη.
Δυο τεστ θετικά!! Όχι ένα …δυο!
Πρώτη φορά στην ζωή μου!! Την επόμενη μέρα χοριακή. Πολύ χαμηλή…. Μόλις 7.8 .
Παγώνω στο άκουσμα του νούμερου… παγώνει το αίμα μου, η αναπνοή μου, μου κόβεται ο αέρας. Είναι ο άντρας μου δίπλα μου… δεν άκουσες 7 μου λέει, 70 άκουσες και δεν κατάλαβες… «όχι Βασίλη μου 7 άκουσα… και είναι πολύ χαμηλό…»
Με παίρνει τηλέφωνο η μαία του γιατρού μου. «Θα πάει καλά θα δεις. Δεν είναι χορταστική χοριακή αλλά πίστεψε το και θα πάει καλά.»
Κλείνουμε το τηλέφωνο και πλαντάζω στο κλάμα με λυγμούς. Ο άντρας μου δεν ξέρει τι είπαμε αλλά έρχεται δίπλα μου με παίρνει την πιο ζεστή αγκαλιά του κόσμου και κλαίει μαζί μου.
Την επόμενη μέρα με καλεί και ο γιατρός μου να μου δώσει θάρρος. «έχω ξεγεννήσει κοπέλες με μικρότερες χοριακες από την δική σου. Μην χάνεις την ελπίδα σου» Επόμενη χοριακή 0.
Παλινδρομεί κατευθείαν. Από τα κλάματα της χαράς στα κλάματα της απόγνωσης. Κάτι όμως δούλεψε! Επιτέλους είχα μια θετική χοριακή.
Μάιος 2022, νέα διέγερση με κοντό πρωτόκολλο αυτή τη φορά και λίγες μονάδες. 11 ωάρια, 3 έμβρυα, καμία βλαστοκύστη. Αντί να καλυτερεύουμε, χειροτερεύουμε…! Μιλάω με τον γιατρό μου, θεωρεί ότι φταίει η ποιότητα των ωαρίων μου και ενδεχομένως το prp να με βοηθούσε. Σε διαφορετική περίπτωση, προτείνει αν είναι να σταματήσουμε, να κάνουμε λαπαροσκόπηση γιατί υποψιάζεται ενδομητρίωση να την καθαρίσει και να πάμε μόνοι μας.
Σεπτέμβριος 2022, έχω χάσει άλλα 10 κιλά και είμαι αισίως 99. Ξερυθμίστηκε ο θυρεοειδής μου και τρέχω να τον ρυθμίσω. Κάνω prp. Πρώτη φορά ξυπνάω από νάρκωση και θέλω να βάλω τις φωνές! Να φωνάξω ότι ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!!!! Λυπηθείτε με!!! Απόγνωση… στιγμιαία ευτυχώς!
Τώρα πάμε όντως για την τελευταία μας προσπάθεια… οποιοδήποτε και αν είναι το αποτέλεσμα…!
Οκτώβριος 2022. Νέα διέγερση μόλις 15 μέρες από το prp με κοντό πρωτόκολλο και σερπαφάρ με 2500 μονάδες μενοπουρ. 10 ωάρια – 5 γονιμοποιήθηκαν – 1 βλαστοκύστη.
Τα νούμερα πλέον μου φαίνονται τόσο απλά.. τόσο αδιάφορα! Να σημειώσω βέβαια εδώ ότι το σπέρμα του συζύγου (που συνεχίζει με βιταμίνες «συντήρησης» και Ω3) έχει σχεδόν διπλασιαστεί σε ποσότητα και έχει καλυτερέψει και ποιοτικά – τόσο που δεν το πιστεύαμε! Λόγω των λίγων μονάδων και του κοντού πρωτοκόλλου, ο γιατρός μου συνιστά να πάμε σε back to back διέγερση και να προσπαθήσουμε πάλι μόλις αδιαθετήσω.
Νοέμβριος 2022. Νέα διέγερση, με 150 μονάδες μενοπουρ και σερπαφαρ. Εκεί που περιμέναμε ωοληψία την 14η με 16η μέρα ως συνήθως, τελικά καταλήξαμε την 21η. Πολλά κορίτσια μου χάρισαν φάρμακα επανειλημμένα αλλά και πάλι δεν φτάνουν… αγοράζω και 3 γκοναλ 300 επειδή η μενοπουρ είναι σε έλλειψη…
Κούραση, εξάντληση… Να μην ξέρεις αν θα σε φτάσουν τα φάρμακα, πότε θα τα χρειαστείς, πότε θα ξέρεις αν θα τα χρειαστείς, και όταν θα ξέρεις θα τα βρεις εύκολα; Και αν πέσει σαββατοκύριακο; Και τα λεφτά; Θα με φτάσουν τα λεφτά;
4 ωάρια – 2 γονιμοποιήθηκαν και περιμένουμε να δούμε αν θα έχουμε κάποια βλαστοκύστη από αυτή τη διέγερση…
Τελικά 0 βλαστοκύστες .
Να σημειώσω εδώ ότι λόγω των μεγάλων σχημάτων με φάρμακα που έκανα, σε κάθε διέγερση χρειαζόμουν επιπλέον φάρμακα… Πάντα ψάχνω φάρμακα… Έχω κλάψει, έχω συγκινηθεί, έχω κουραστεί… από την προσπάθεια κοριτσιών που δεν με ξέρουν, αλλά προσπαθούν να με βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούν, να γίνω μάνα…
Έφτασα 40. Είμαι με τον άντρα μου μόλις 6 χρόνια από τα οποία τα 4 προσπαθούμε για παιδί επισταμένα.
Έχουμε ματώσει οικονομικά και ψυχολογικά. Μετά από αυτή την προσπάθεια ή θα γίνω μάνα (βιολογικά ή μέσω υιοθεσίας) ή θα αρχίσω πραγματικά να ζω την κάθε στιγμή χωρίς αύριο!
Άλλωστε είμαστε ήδη οικογένεια!
Την λέξη χοριακη θέλω να την ξεχάσω….
Κουράστηκα να πονάω….