Mitrotita

Από την Καλή

Κοιμάται στην κούνια του και κάθομαι και τον παρατηρώ… Όταν φύγω από το δωμάτιο του, θα επιστρέψω στα πέντε λεπτά για να σιγουρευτώ ότι αναπνέει ακόμα… Αυτός ο φόβος ότι ναι μεν τα κατάφερες, αλλά τρέμεις μην συμβεί κάτι, μην απλά το ονειρεύτηκες…
Η δική μας Ιθάκη είχε δύσκολο ταξίδι. Τέσσερις εγκυμοσύνες που δεν ολοκληρώθηκαν, με την πέμπτη να κοιμάται στην κούνια της. Πολλοί γιατροί, λάθος διαγνώσεις, λάθος κατευθυνσεις. Ανεξήγητη υπογονιμότητα το πόρισμα. Όπως το λέει η λέξη όμως, ανεξήγητη, όχι αναίτια. Η διαδρομή είχε φόβο, κλάματα, απογοήτευση, αίσθημα ανικανότητας και παράπονο. Πλέον, ολα μοιάζουν μακρινά, σαν ένα κακό όνειρο.
Πάλεψα, έκλαψα, γονάτισα, πήρα ανάσα και ξανασηκώθηκα. Δεν το έβαλα κάτω, γιατί ήθελα τουλάχιστον να ξέρω ότι προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις.
Τίποτα δεν έχει σημασία, αφού ο προορισμός, με αγγίζει με τα χεράκια του και μου χαμογελάει.
Όλες μας είμαστε μαμάδες, είτε φτάσαμε στον προορισμό, είτε το παλεύουμε ακόμα.
Μακάρι να μην μείνει καμιά άδεια αγκαλιά…

27-2-2023