Έπεσαν στα χέρια μου κάποιες ιστορίες. Η ιστορία μιας Τασούλας, μιας Λίτσας, μιας Σοφίας. Κοπέλες που δεν γνωρίζω προσωπικά, δεν έχουμε μιλήσει ποτέ, δεν έχουμε βρεθεί ούτε για καφέ.
Κι όμως έχουμε ζήσει τον ίδιο εφιάλτη, έχουμε περπατήσει τον ίδιο δύσκολο δρόμο και έχουμε βιώματα που αν τα εξιστορήσει μία θα βρεθούμε να συμφωνούμε και να κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι σε κάποια σημεία γιατί Ναι! Το πέρασα κι εγώ αυτό….
Διαφέρουν λίγο τα στοιχεία, τα ονόματα, το αποτέλεσμα. Όμως ο πόνος ήταν κοινός. Η απογοήτευση, η θλίψη, ο θυμός και η οργή ήταν πολλές φορές το ίδιο δυνατό συναίσθημα που η κάθε μία μας ξεχωριστά στα διαφορετικά σημεία της Ελλάδας το ζήσαμε. Το ίδιο ήταν όμως και η χαρά για την επιτυχία, τα ίδια δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια όλων μας όταν μαθαίναμε ότι εκείνο το μωρό που είχε χάσει για λίγο το δρόμο του βρήκε το σπίτι του και ήρθε και κούρνιασε….
Αυτές τις ιστορίες τις πήρα, τις ”καθαροέγραψα”. Κανένα στοιχείο δεν έχει αλλαχθεί σε ό, τι αφορά τον αριθμό των προσπαθειών, τη διαδικασία. Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να γράψω ό, τι ακριβώς αισθάνθηκα διαβάζοντας αυτές τις ιστορίες, να θυμηθώ πως ένοιωθα κι εγώ τότε και απλά να τους δώσω λίγο πιο ζωηρή γραφή.
Μπήκα απλά στη θέση της Βάσως, της Βίκυς, της Λίτσας, και ένιωσα πως ένιωθε και το πρόσθεσα. Τίποτα άλλο. Και επειδή εκεί μέσα είναι η ψυχή της κάθε μίας από εσάς, κι ένα μεγάλο κομμάτι της δικής μου, αλλά και κυρίως γιατί αυτές οι ιστορίες είναι το ”ΔΥΝΑΤΟ” σημείο αυτό του βιβλίου. Θεωρώ ότι θα ήταν όμορφο να δείτε τι ακριβώς έχουμε κάνει κρατώντας το βιβλίο στα χέρια σας. Ειλικρινά ξέρω πόσο δύσκολο είναι αυτό για σας, γνωρίζοντας πως αγωνιάτε αλλά θέλω να το λογαριάσετε σαν ένα μικρό δώρο από μένα για εσάς.
