Η γυναίκα μου και εγώ παραπεμφθήκαμε αρχικά σε κέντρο εξωσωματικής αφού η γυναίκα μου είχε αλλεργική αντίδραση στο σπέρμα μου και ο γιατρός δεν είχε κάτι άλλο να μας προτείνει.
Μέχρι σήμερα, αυτό το πρόβλημα παραμένει άλυτο, αλλά το ταξίδι προς την γονεϊκότητα μας άλλαξε τη ζωή.
Στο κέντρο εξωσωματικής πραγματοποιήθηκαν πρώτα εξετάσεις ρουτίνας. Τα αποτελέσματα μας πληροφόρησαν πως δεν είναι δυνατόν να έχουμε μια φυσική σύλληψη αφού στο δείγμα σπέρματος που έδωσα βρέθηκαν μόνο τρία σπερματοζωάρια.
«Έχετε τρία σπερματοζωάρια, όχι τρία εκατομμύρια, τα οποία θα ήταν επίσης λίγα. Λυπάμαι αλλά δεν μπορείτε να συλλάβετε φυσικά ! Σας συμβουλεύω να ξεκινήσετε διαδικασίες εξωσωματικής με Μικρογονιμοποίηση το συντομότερο δυνατό».
Και οι δύο μας φύγαμε σοκαρισμένοι από την κλινική. Δεν είχαμε ιδέα ότι πρόκειται να λάβουμε τέτοιου είδους ειδήσεις. Οι επόμενες εβδομάδες ήταν γεμάτες από διαφορετικά συναισθήματα για τα οποία πραγματικά δεν ήμουν κατάλληλα εξοπλισμένος για να τα διαχειριστώ!
“Πληροφορίες ήταν σχεδόν αδύνατον να βρεθούν”
Αρχίσαμε αναζητήσεις στο διαδίκτυο για να μάθουμε περισσότερα σχετικά με την ανδρική υπογονιμότητα, την, την εξωσωματική γονιμοποίηση, την ICSI, κλπ. Οι πληροφορίες που υπήρχαν ήταν είτε οι βασικές (τρώτε καλά, μην καπνίζετε κλπ), είτε ήταν γραμμένες σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Τίποτα από τα οποία δεν ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο.
Ξεκινήσαμε τη θεραπεία. Η γυναίκα μου ανταποκρίθηκε καλά – πολύ καλά για να είμαι ειλικρινής – στα διάφορα φάρμακα και στο τέλος αφαιρέθηκαν δεκαεννέα αυγά – κάτι που ήταν πολύ ελπιδοφόρο.
Δυστυχώς, ο πρώτος κύκλος δεν λειτούργησε. Η γυναίκα μου, έχοντας ανταποκριθεί πολύ καλά στα φάρμακα, δεν μπόρεσε να κάνει την εμβρυομεταφορά με φρέσκα έμβρυα ενώ από τα δεκαεννέα αυγά, μόνο τα δεκαπέντε ήταν ώριμα και μόνο ένα γονιμοποιήθηκε, αφήνοντάς μας με μόνο ένα χαμηλής ποιότητας έμβρυο για κατάψυξη. Μια παγωμένη εμβρυομεταφορά λίγους μήνες αργότερα ήταν ανεπιτυχής.
Το ταξίδι μας είχε τελειώσει.
Πριν δοκιμάσουμε έναν ακόμη γύρο εξωσωματικής γονιμοποίησης σε ιδιωτική κλινική, αποφασίσαμε να συμβουλευτούμε έναν ανδρολόγο, ο οποίος με τη σειρά του μας συνέστησε έναν διαιτολόγο.
Ο ανδρολόγος, έκανε κάποιες πιο εμπεριστατωμένες εξετάσεις, εξέτασε τις υπερηχογραφικές εξετάσεις των όρχεων μου, αντιμετώπισε μια λοίμωξης και μου έδωσε ορμόνες με στόχο την αύξηση της τεστοστερόνης.
Ο διαιτολόγος συνέστησε μια ειδική δίαιτα. Έφαγα καλά, επικεντρώθηκα στο να είμαι στην καλύτερη φόρμα που μπορούσα, με σκοπό να μεγιστοποιήσω τις πιθανότητές επίτευξης μιας εγκυμοσύνης στον επόμενο κύκλο.
Εν τω μεταξύ, αναζητήσαμε κέντρο εξωσωματικής για τη διαχείριση του δεύτερου κύκλου θεραπείας. Πολλά από αυτά μας πούλησαν ελπίδα, λίγα διέθεταν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση προβλημάτων ανδρικού παράγοντα-ένα κέντρο μάλιστα μου πρότεινε να πάρω απλά ένα συμπλήρωμα βιταμινών!
Τελικά, επιλέξαμε ένα και, με βάση τις συστάσεις του ανδρολόγου, αποφασίσαμε ότι η καλύτερη επιλογή μας ήταν να προχωρήσουμε σε μια νέα εξωσωματική με Μικρογονιμοποίηση εξάγοντας το σπέρμα χειρουργικά.
Παρά το πολύ καλύτερο ποσοστό επιτυχίας, καταφέραμε να μεταφέρουμε δυο έμβρυα. Δυστυχώς η αποτυχία μας χτύπησε ξανά την πόρτα. Άλλη μια προσπάθεια τελείωσε αφού δεν είχαμε κατεψυγμένα έμβρυα για να δοκιμάσουμε μια νέα εμβρυομεταφορά σε επόμενο κύκλο.
Αυτή η αποτυχία ήταν καταστροφική. Αναρωτιόμασταν … πως είναι δυνατόν μετά από τόσες αλλαγές στον τρόπο ζωής μας, επεμβάσεις, εξετάσεις να εξακολουθούμε να έχουμε άδεια αγκαλιά.
Ο ανδρολόγος πρότεινε σε επόμενη προσπάθεια να χρησιμοποιήσουμε σπέρμα δότη!
Μπορούσαμε όμως να κάνουμε έναν τέτοιο βήμα;
Αντιμετωπίζοντας ένα μέλλον χωρίς παιδιά, η απόφαση να σταματήσουμε την προσπάθεια ήταν σκληρή. Μέχρι και σήμερα, σκεφτόμαστε να πάμε σε μια τελευταία προσπάθεια, αλλά γνωρίζοντας ότι αυτό σημαίνει κόστος σε χιλιάδες ευρώ με σχεδόν βέβαιο ότι το αποτέλεσμα θα είναι για άλλη μια φορά αρνητικό.
Αν μπορούσα να δώσω μια συμβουλή σε οποιονδήποτε έχει ξεκινήσει αυτό το ταξίδι, θα ήταν να μιλήσει με κάποιον. Το να μοιραστώ την κατάστασή μας με τους φίλους , με μέλη ομάδων του διαδικτύου που αντιμετωπίζουν προβλήματα γονιμότητας , με την οικογένεια, με βοήθησε να καταλάβω το πώς ένιωθα και μου έδωσε τη δυνατότητα να βρω άλλους που ζούσαν παρόμοιες προκλήσεις.
Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από την αρχική συνάντηση στο κέντρο εξωσωματικής και με τον καιρό κάνουμε νέες σκέψεις και σχέδια για το μέλλον μας ως ζευγάρι χωρίς παιδιά. Κοιτάμε μπροστά την επόμενη πρόκλησή μας, μαθαίνοντας πώς να πλέουμε στη θάλασσα για μια περιπέτεια που, αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να σκεφτούμε.
