Ας πούμε πως με λένε Ελένη
Σε ηλικία 29 ετών, Φεβρουάριο μήνα, γνώρισα τον άντρα μου. Αυτός τότε ήταν 36 ετών. Δέσαμε αμέσως, ξεκινήσαμε να συζούμε από την τρίτη μέρα. Στους τρεις μήνες γνωριμίας μας, από βάρος που σήκωσα στη δουλειά μου, έσπασαν σπόνδυλοι της μέσης μου. Παρέλυσα και ο σύντροφος μου, τώρα άντρας μου, με έσερνε στην αναπηρική καρέκλα.
Το πόρισμα; .. χειρουργείο ΕΧΘΕΣ!!
Το αποτέλεσμα όμως αμφίβολο. Το βράδυ πριν το χειρουργείο, του είπα να φύγει, να φτιάξει τη ζωή του, κι εκείνος μου έκανε πρόταση γάμου. Περπάτησα. Αρραβωνιαστήκαμε παραμονή του Αγίου Δημητρίου μόνοι μας σε μια εκκλησία.
Μια εβδομάδα πριν, μου είχε πει: «πρέπει να σου πω κάτι πριν προχωρήσουμε κι εσύ θα κρίνεις αν θες να είμαστε μαζί. Ξέρεις ότι έχω ένα διαζύγιο στην πλάτη μου εδώ και χρόνια. Ο λόγος που χωρίσαμε με την πρώην γυναίκα μου ήταν ότι εγώ δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Αυτή ήθελε οικογένεια και δεν μπορούσα να της την δώσω.»
Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Τον άνθρωπο αυτόν τον αγάπησα!!! Δεν τον ερωτεύτηκα. Είχε τις ευκαιρίες του να φύγει, αλλά δεν το έβαλε στα πόδια.
«Θα το τρέξουμε μαζί κι ότι γίνει» του είπα και προχωρήσαμε.
Εκείνη την εποχή, άρχισαν να ακούγονται οι εξωσωματικής στην Ελλάδα ή τουλάχιστον τότε έδωσα σημασία εγώ. Δεν ξέραμε από που να ξεκινήσουμε. Κανένας δεν μιλούσε. Ήταν ντροπή!!! ΤΑΜΠΟΥ. Όσοι άκουγαν ότι δεν μπορείς να κάνεις παιδιά, σου γυρνούσαν την πλάτη, σε απέφευγαν θαρρείς ήταν κολλητικό!!!.
Ξεκινήσαμε, όσο ζούσαμε σε πόλη, με ουρολόγους, ανδρολόγους και εξετάσεις. Ναι μεν υπήρχε πρόβλημα αλλά κανένας δεν έδινε λύση, δεν έδινε γραμμή να ξεκινήσουμε από κάπου.
Η δουλειά του άντρα μου μας έφερε σε ένα μικρό νησί όπου ζούμε ακόμα και σήμερα. Παντρευτήκαμε. Τα χρήματα του γάμου θα πήγαιναν για τον σκοπό μας. Νομίζαμε….
Στις τέσσερις μέρες μετά το γάμο, έγινε η αεροδιακομιδή του στην Αθήνα. Κόντεψα να τον χάσω. Δυο βδομάδες αυτός στην εντατική κι εγώ να κλαίω από έξω στα παγκάκια 24 ώρες το 24ωρο. Όλα όμως πήγαν καλά!!!
Αφού πέρασε λίγος καιρός, γνωρίσαμε έναν ουρολόγο, ξάδερφο γνωστού. Μιλήσαμε, ζήτησε να του στείλουμε τις εξετάσεις του συζύγου. Κιρσοκήλη το πόρισμα. Εισιτήρια, μετακινήσεις, ξενοδοχεία σε άλλο νησί για το χειρουργείο. Όμως αμφίβολο το αποτέλεσμα αφού ήταν μεγάλος σε ηλικία. Στους έξι μήνες είδαμε διαφορά . Από λίγες χιλιάδες… Πολλά εκατομμύρια!! Μόνο αυτό. Κινητικότητα 2%, συγκολλήσεις, ανωμαλίες κεφαλής κλπ.
Ξεκίνησα κι εγώ εξετάσεις από ορμόνες μέχρι και σαλπιγγογραφία σύμφωνα με όσα είχα ακούσει.
Όλα τέλεια. Τα πάντα τέλεια.
Ουπς! Ζάχαρο. Διαβήτης τύπου mody ( κληρονομικός τύπου 1 που εμφανίζεται όμως σε μεγαλύτερη ηλικία όχι εκ γενετής).
Ακούσαμε το όνομα ενός γιατρού εκείνης της εποχής. Μετακινήσεις, άδειες, επισκέψεις άλλες εξετάσεις.
«Κανένα πρόβλημα, ξεκινάμε» μας είπε.
«Τι ξεκινάμε;» Ότι μας πει ο γιατρός…
Αγοράσαμε τις ενέσεις που μας είπαν. Αφέθηκα στην ομάδα του γιατρού, τον ίδιο δεν τον ξαναείδα.
«Την Παρασκευή θα έρθετε με το σύζυγο στο κέντρο, ήρθε η ώρα».
Δεκατρία ωοθυλάκια – πάμε για σπερματέγχυση μας είπαν. Γιατροί είναι, αποφασίζουν για το καλό μας. Το αποτέλεσμα αρνητικό. Κλάμα, πως να μαζέψω τα κομμάτια μου;;
Πάμε πάλι!! Ταξίδια, διαμονή, φάρμακα. Και όλα τότε ήταν πολύ πιο ακριβά!! Μαζέψαμε πάλι τα χρήματα. Πήγαμε στον ίδιο γιατρό.
«Αυτή τη φορά θα πετύχει» μας είπε.
Πάλι σπερματέγχυση. Αρνητικό αποτέλεσμα. Κλάμα… ξανά χίλια κομμάτια.
Ένας γιατρός από την ομάδα ήθελε να μας δει προσωπικά. Με έβαλε να ξανακάνω σαλπιγγογραφία. Και ξανά. Και ξανά. Γιατί;;;;
Ήθελε να σιγουρευτεί. Και να κάτι καινούργιο- Πολύποδας. Με χειρούργησε μετά από δυο μέρες. «Τώρα θα πετύχει» μας είπε.
Δανειστήκαμε από φίλους και ο πολύποδας αφαιρέθηκε. Όλα καλά, συνεχίζουμε λοιπόν!
Και άλλη Σπερματέγχυση. Κι άλλο Κουλουράκι!! Δάκρυα μόνο. Έμαθα να σηκώνω τον εαυτό μου, μόνη μου. Σημειώνω ότι τότε ακόμη δεν υπήρχαν οι ομάδες ή η ενημέρωση μέσω ιντερνετ. Στο νησί δεν υπήρχε καλά- καλά ίντερνετ!!
«Γιατρέ τι φταίει;»
«Έχετε Ολιγοασθενοτερατοσπερμία, πρέπει να πάμε με δανεικό σπέρμα»
«Τι είναι αυτό;»
Στην εξήγηση του γιατρού, ήρθε το απόλυτο ΟΧΙ του συζύγου. Είναι πολύ δύσκολο για τους περισσότερους άντρες να το δεχθούν. Είναι η μοναδική συμμετοχή που έχουν!! Περάσαμε επιτροπή, πήραμε τα φάρμακα, όμως δε καταφέραμε να πάρουμε ούτε ένα έμβρυο από αυτή τη προσπάθεια.
Στεγνώσαμε. Ο γιατρός πίεζε, πάμε πάλι.
Πήγαινα για έλεγχο με κλάματα, χωρίς ανάσα, έφευγα κουρέλι. Δεν ολοκλήρωσα την προσπάθεια. Εξαφανίστηκα. Υπέφερα. Πονούσα. Χωρίσαμε…
Τα βρήκαμε μετά από τέσσερις μήνες, όταν μπόρεσα να ανασάνω και να ηρεμήσω.
Νέος γιατρός, ουρολόγος-ανδρολόγος. Νέος σε ηλικία. Σύστησε μια πολύ απλή σκονιτσα-διάλυμα. Σιγά τώρα, νέος γιατρός, τι να ξέρει;; Σε λίγους μήνες διορθωθήκαν οι συγκολλήσεις.
«Ήταν τόσο απλό;» και η περιουσία που είχαμε δώσει σε αλλά ακριβά σκευάσματα;; οι ελπίδες αναπτερώθηκαν!!
Τα κεφάλια μέσα λοιπόν. Δουλειά 16-18 ώρες. Μεροκάματο χαμένο δεν υπήρξε. Δεν μαζεύονται εύκολα τόσα χρήματα!! Νέος γιατρός γυναικολόγος υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Δύο προσπάθειες, καθόλου έμβρυα. ΓΙΑΤΙ;;;;; Μήπως η φύση προνοεί; .
«Δεν πρέπει να συνεχίσεις γιατί λόγω ζάχαρο θα έχεις τερατογένεση!! Μπορεί να είναι απόλυτα ρυθμισμένο αλλά είναι ζάχαρο. Μπορεί να κάνεις παιδί τυφλό, μπορεί να έχει πρόβλημα στα άκρα του.»
Κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, ηρεμιστικά. ΓΙΑΤΙ;;;
Όνειρο ζωής, όνειρο θα μείνει;;
Ο σύζυγος μου δίπλα μου σε όποια απόφαση. Το αφήσαμε. Ίσως ήταν σημάδια όλα αυτά…
Πριν λίγα χρόνια ήρθε στο νησί ένας πολύ νεαρός γυναικολόγος. Η ηλικία μου τότε ήταν 43. Παρακολουθούσαμε κύστες που έβγαζα. Πολύ προσεκτικός σε όλα και μπράβο του!!
Αποφασίσαμε κάποια στιγμή να του μιλήσουμε. Δεν είχα πολλές εξετάσεις να του δείξω αφού άλλες τις είχε πετάξει κι άλλες τις είχα κάψει. Δεν ήθελα να βλέπω, δεν ήθελα να θυμάμαι. Είχα κρατήσει όμως το χαρτί που έγραφε “τερατογένεση” και γέλασε. Μας έδωσε να κάνουμε κάποιες εξετάσεις, τις κλασσικές ορμόνες, σπερμοδιάγραμμα.
«Δεν ξέρω τι να σας πω!! Ήταν νομίζω πολύ απλό να σας κάνουν μικρογονιμοποίηση». Μπήκαμε σε ομάδες στο facebook, αρχίσαμε να διαβάζουμε. Καταλάβαμε ότι είχαμε χάσει χρόνια.
Του προτείναμε να κάνουμε μαζί σπερματέγχυση και ότι γίνει. Ήταν κάθετος. «Δεν θα πετύχει». Ηλικία περασμένη, ούτε ποιότητα, ούτε αριθμός ωαρίων αλλά ούτε σπέρμα.
Λόγω της μεγάλης οικονομικής μας δυσκολίας επιμείναμε. Κάναμε τέσσερις ή πέντε ( πραγματικά μετά από τόσα, έχω χάσει το λογαριασμό). Σε μια, δυο πήρα κλομιφαίνη. Προς τιμήν του, δεν μας πήρε χρήματα παρά μόνο την πρώτη φορά. Όπως μας είπε ήταν σίγουρος από την αρχή για το αποτέλεσμα και ήθελε τα χρήματα που θα δίναμε σε αυτόν, να τα μαζέψουμε για το επόμενο βήμα. Την σωστή εξωσωματική. Μόνο το μικροβιολογικό πληρώναμε για την επεξεργασία του σπέρματος.
Στο τελευταίο ραντεβού δεν ήρθε γιατί από ότι μας είπε, έπρεπε να το πάρουμε απόφαση ότι δεν ήταν αυτή η λύση μας.
Τα κεφάλια για άλλη μια φορά μέσα.
Εργαζόμουν σε δυο και τρεις δουλειές συγχρόνως. Πληρώναμε τα δάνεια που χρωστούσαμε, μαζεύαμε ταυτόχρονα τα χρήματα για το επόμενο βήμα. Ξεχάσαμε τόσα χρόνια τι είναι έξοδος, διασκέδαση, καφές, φαγητό με φίλους, γιορτές, ρούχα, διακοπές. Σε νησί και δεν βλέπαμε το χρώμα της θάλασσας.
Σταματήσαμε να μιλάμε σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς για το πρόβλημα μας γιατί όλοι έλεγαν «αφού δεν θέλει ο Θεός να σας το δώσει γιατί πηγαίνετε ενάντια;» ή «Τι θέλετε τώρα να κάνετε παιδί σε αυτή την ηλικία, δεν είσαστε 30 χρονών… τότε έπρεπε».
Συμπαράσταση βρήκα μόνο στις ομάδες. Έβλεπα κορίτσια που υπέφεραν κι άκουγαν λόγια όπως αυτά που άκουγα και εγώ. Με τη διαφορά ότι εγώ είχα σκληρύνει και είχα χτίσει ένα τοίχο από μπετόν γύρω μου.
Πριν δύο μισή περίπου χρόνια, ήταν ο δρόμος; Ήταν οι συγκυρίες; Ήταν εκείνη η φίλη; δεν ξέρω τι ακριβώς μας οδήγησε επί εποχή κορανιού σε έναν σχετικά νέο γιατρό. Μας είπε τα πράγματα ως έχουν. Μόνο με μικρό γονιμοποίηση μπορούσαμε να προσπαθήσουμε όμως εγώ ήμουν πλέον 46 χρονών και ο σύζυγος 53. Σε αυτήν τη ηλικία δύσκολο να έχουμε καλή ποιότητα και ποσότητα ωαρίων.
«Γιατρέ πάμε!!» Δεν ξέρω γιατί αλλά από την αρχή τον εμπιστευτήκαμε. Τον είδαμε σαν τον δικό μας , «σωστό» άνθρωπο.
Ένας τροποποιημένος φυσικός κύκλος έδωσε κυστικά ωάρια. Επόμενος φυσικός κύκλος έδωσε κι αυτός κυστικό ωάριο. Ο γιατρός με παρακαλούσε να σταματήσω και να προχωρήσω με «δανεικά ωάρια»
«Λίγο ακόμη γιατρέ μου!».
Ένας απίστευτος αγώνας μέσα από τις ομάδες να βρεθούν φάρμακα. Να είναι καλά όλες οι κοπέλες!! Μόνο χαρές και γεμάτες αγκαλιές εύχομαι!! Άλλες δυο προσπάθειες με το γιατρό να έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά… Πάλι κυστικά τα ωάρια που παρήγαγα. Στοπ! Ταπί ξανά.
Πήρα την δύσκολη απόφαση. Πάμε με δανεικά.
Δουλειά από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί και πάλι από την αρχή. Μπήκαμε στη λίστα αναμονής για δότρια ενώ ήδη είχε ξεκινήσει η κλιμακτήριος μου.
Βρέθηκε η κατάλληλη δότρια στους έξι περίπου μήνες. Να έχει ο Θεός καλά όλες τις δότριες που μας βοηθάνε και μας δίνουν ελπίδα!!
Τρεισήμισι μήνες προσπαθούσαμε για να αδιαθετήσω χωρίς αποτέλεσμα. Ήρθε όμως η μεγάλη ώρα. Όλα τέλεια!! Όλα άψογα!! Όλα απίστευτα καλά!! Η μοίρα όμως είχε αλλά σχέδια για μένα.
Πολύ σοβαρό θέμα υγείας στην οικογένεια. Κλάμα, άγχος, στεναχώρια, γιατροί, νοσοκομεία. Τα δυο πρώτα έμβρυα δεν κρατήθηκαν. Αρνητική χοριακη. Δεν πειράζει. Ας παλέψουμε όλοι μαζί για το θέμα που προέκυψε και βλέπουμε αργότερα για εμάς.
Το «αργότερα» ήρθε σαν από θαύμα!! Στα βαφτίσια μιας μπουμπους που ήρθε πριν λίγους μήνες στον κόσμο με εξωσωματική, βγαίνοντας από την εκκλησία, αδιαθέτησα!!
Σοκ!! «Δεν πρέπει να αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη» τα λόγια του γιατρού μου!!
Ξεκινήσαμε την προετοιμασία. Όλα υπέροχα!! «Πάμε για τα ευχάριστα» ξαναλέει ο γιατρός μας.
Παραμονή Αγίου Δημητρίου ( όπως την ημέρα που αρραβωνιαστήκαμε) τα υποδέχτηκα με πολύ αγάπη μέσα μου. Σχετικά νωρίς, αλλά από την τρίτη μέρα μετά την εμβρυομεταφορά, δεν ένιωθα καλά, αλλά πίστευα ότι είναι από τα φάρμακα. Χειροτέρευα…
Έκανα την χοριακη τη μέρα που γιόρταζε η εκκλησία εδώ που ζω. Του Αγίου Γεωργίου του Μεθυστή και εγώ μέθυσα από χαρά!! Άκουσα τις καμπάνες μαζί με τα συγχαρητήρια του γιατρού!! «Τα κατάφερες» μου έλεγε και μου ξανά έλεγε και η χαρά του μεγαλύτερη από τη δική μου.
Δεν μπορεί!! Κάποιος μου έκανε πλάκα!
Μετά από 18 χρόνια;;
Στην τελευταία μου προσπάθεια;;
Γιατί το ξέραμε ότι είναι η τελευταία. Ούτε το γιατρό μου είχα να πληρώσω!! Ο ίδιος μου έλεγε «Δεν θέλω ούτε ευρώ, αρκεί να κάνετε παιδί». Μόνο το κέντρο πλήρωσα κι αυτό με δανεικά.
Η χαρά μας κράτησε τέσσερις μέρες. Τέσσερις μέρες μόνο! Δεν με ήθελε για μαμά του αυτή η ψυχούλα.
Ένιωθα και θα συνεχίσω να νιώθω απίστευτη χαρά με κάθε κοπέλα που τα καταφέρνει. Θα συνεχίσω να γίνομαι κομμάτια με κάθε κοπέλα που παίρνει αυτή την άτιμη αρνητική χοριακη. Μακάρι να μπορούσα να γίνω το σφουγγάρι που θα απορροφούσε τον πόνο της κάθε μιας τους.
Ευχαριστώ τους γιατρούς της «Μυστικής Πύλης» που μας προσφέρουν το χρόνο και τις γνώσεις τους.
Ευχαριστώ τη «Μυστική Πύλη -Δωρεά φαρμάκων» και τα κορίτσια που μου έστειλαν φάρμακα γιατί δεν είχα την οικονομική άνεση να αγοράσω ούτε ένα utrogestan.
Ευχαριστώ εσένα Βάσω και όλους τους διαχειριστές-συντονιστές της Ομάδας και του mitrotita.gr.
Καμιά γυναίκα δεν πρέπει να σταματήσει τις προσπάθειες για το όνειρο είτε έχει σύζυγο είτε προσπαθεί μόνη. Όπως επίσης το θεωρώ πολύ σπουδαίο και το έχω κάνει αρκετές φορές: κορίτσια, δώστε προσοχή στα αλλά κορίτσια που προσπαθούν μόνα τους είτε επειδή οι σύζυγοι είναι μακριά είτε επειδή δεν υπάρχουν σύζυγοι. Οι φίλοι και οι συγγενείς που δεν έχουν περάσει όσα εμείς δεν ξέρουν, δεν μπορούν να φανταστούν!!
Αφιερώστε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο σας για να συνοδέψετε μια κοπέλα στο γιατρό, στις εξετάσεις, στον υπέρηχο, στην ηχοληψία, στην έμβρυο μεταφορά. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις αυτές τις δύσκολες στιγμές ένα χέρι, ένα χαμόγελο. Το λέω εγώ που είχα το σύζυγο μου μαζί μόνο 2-3 φορές τη μέρα που έπρεπε. Κάποια η οποία ήταν μόνη της στις ατελείωτες ώρες αναμονής σε κέντρα, περιμένοντας τη σειρά της και δεν είχε κάποιον να μιλήσει.
Δεν ξέρω το μέλλον τι μπορεί να μου κρύβει. Δεν μπορώ πλέον να κάνω όνειρα όπως πριν . Δεν θέλω να παραιτηθώ, αλλά δεν έχουμε πλέον αντοχές- τα κότσια που λένε.
Δεν θέλω καμιά να παραιτηθεί!!! Όπως έλεγα πάντα .. Χωρίς παιδί έμειναν μόνο όσες παραιτήθηκαν .
Back to back τα χτυπήματα από χθές…μια μεγάλη αγκαλιά σε αυτή την γυναίκα και το εννοώ..σε ευχαριστώ πολύ από καρδιάς που με σκέφτεσαι γιατί είμαι μία από αυτές που την παλεύω ακόμη… γιατί είμαι μία από αυτές που για οικονομία πάω μόνη μου στο γιατρό…σε ευχαριστώ που με κάνεις να νιώθω ότι ακόμη υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι!!!! Και βαθιά μέσα μου εύχομαι να τα καταφέρουμε!!!!