Η ιστορία μας ξεκινάει το 2018, με εμένα στην ηλικία των 34 ετών.
Εύκολα και γρήγορα έχουμε στα χέρια μας το πρώτο θετικό τεστ, με ένα πάρτι τρελό, το οποίο τελείωσε στις οκτώ εβδομάδες.
Τυχαίο γεγονός λέει ο γιατρός…
Λίγους μήνες μετά το επόμενο θετικό με την ίδια δυστυχώς κατάληξη στην 6η εβδομάδα. Αρχίζει το ψάξιμο με αιματολογικές εξετάσεις που βγαίνουν καλές και κάπου εκεί έρχεται το 3ο θετικό, το οποίο επίσης παλινδρομεί την 6η εβδομάδα.
Ακολουθούν λαπαροσκόπηση και υστεροσκόπηση με αφαίρεση ινομυώματος και άλλες δυο παλίνδρομες, στην ίδια ηλικία κύησης.
Κάπου εκεί αρχίζει η αναζήτηση γιατρού για εξωσωματική με προεμφυτευτικό έλεγχο, μιας και όλες οι αποτυχίες αποδόθηκαν σε πιθανές χρωμοσωμικές ανωμαλίες στα έμβρυα, αφού άλλη αιτία δεν βρισκόταν.
Έρχεται το 6ο θετικό. Καμία χαρά, μαγκωμένοι και χωρίς κανένα όνειρο. Διαδεχόταν η μια μέρα μετά την άλλη, με εμάς να περιμένουμε το τέλος.
Και όμως αυτό έδειχνε ότι ήρθε για να μείνει.
Οι μήνες περνούσαν, με ακινησία, με μικροπροβλήματα αντιμετωπίσιμα.
Το χαμόγελο άρχισε σιγά σιγά να διαγράφεται στα πρόσωπα όλων.
Και φτάνει η μέρα να αντικρύσουμε το μικρό μας θαύμα. Μπαίνουμε για καισαρική, όλα πάνε καλά και ακούμε το πιο όμορφο κλάμα του κόσμου, και αντικρίζουμε το πιο τέλειο μωρό.
Όμως, οι γιατροί έρχονται αντιμέτωποι με ένα διηθητικό πλακούντα, ο οποίος έχει προκαλέσει εκτεταμένη ζημιά στη μήτρα. Παρόλα αυτά, αποφασίζουν να το παλέψουν και να σώσουν την μήτρα καθώς στα 38 μου δεν θέλουν να την αφαιρέσουν.
Σχεδόν πέντε ώρες παραμονή μέσα στους χώρους του χειρουργείου, να παρακολουθούν την πορεία και να ελπίζουν. Να κάνουν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν, να έχουν έρθει όλοι από τις χειρουργικές ειδικότητες, περιμένοντας να κάνει η μήτρα την δουλειά της.
Δυστυχώς όμως, έκανε ατονία! Το επείγον χειρουργείο για αφαίρεση μήτρας λόγω ακατάσχετης αιμορραγίας, ήταν αναπόφευκτο.
Σαράντα οκτώ ώρες σε μονάδα εντατικής θεραπείας, τις 20 διασωληνωμένη σε καταστολή, με αρκετές μεταγγίσεις αίματος, αξονική για επιβεβαίωση ότι δεν υπάρχει καμία αιμορραγία.
Τέσσερα χρόνια μετά, κρατάμε στα χέρια μας το μικρό μας θαύμα και προσπαθούμε να ξεχάσουμε όσα ζήσαμε.
Τελικά υπάρχουν και χειρότερα… ευτυχώς με όμορφη κατάληξη… χαίρομαι για σένα και όσα κατάφερες…