Και να μαι πάλι μπροστά σε μία λευκή κόλλα χαρτί… προσπαθώντας να την γεμίσω με σκέψεις και συναισθήματα που τσακώνονται ποια θα βγει πρώτη….
Πώς να ξεκινήσω να γράφω μια ιστορία;;;
Πώς να κάνω λέξεις αυτά που αισθάνομαι;;
Πώς να βάλω σε γραμμές τα συναισθήματα μου;;;
Όταν ανήκεις σε αυτή την μερίδα γυναικών που παλεύουν με την Υπογονιμότητα είναι φορές που σε κάνουν να νιώθεις ότι σε έχουν τοποθετήσει στο περιθώριο…
Κι από την άλλη εμείς με τους φόβους και την ανεξήγητη ντροπή μας.. ενισχύουμε τέτοιες συμπεριφορές…
Καμία μας δεν ξεκινάει την ζωή της με δεδομένο ότι μπορεί να χρειαστεί να παλέψει με το ίδιο της το είναι …με το σώμα της …με τις αντοχές μας…
Γυναίκες με διαφορετικές αντοχές και δύναμη… άλλα κοινωνικά στρώματα… πόλεις.. χωριά… νοοτροπίες… οικογένειες…
Θέλει δύναμη κορίτσια αυτός ο αγώνας… αντοχή…
Και χαμόγελα έτσι για να ξεγελάμε τον πόνο και την απογοήτευση…
Θέλει να έχεις πάντα καρφωμένο το βλέμμα στον στόχο σου… και τίποτα να μην σε αποσπά από αυτόν. ….
Και τώρα θα αναρωτιέσαι …πως να αντιμετωπίσω εκείνα τα τυχαία βλέμματα στην κοιλιά μας …
Ή ακόμη χειρότερα εκείνες τις πολύωρες συζητήσεις γεμάτες λεπτομέρειες για τα προβλήματα των παιδιών τους… που άλλες φορές γίνονται τυχαία κι άλλες φορές με σκοπό…
Το έχω ζήσει και θα σας πω πως αντί να αισθανθείτε άσχημα και να σκύψετε το κεφάλι.. αντιμετωπίστε το με θάρρος και συμμετέχετε δυνατά στην συζήτηση με ένα “αν” ….
«Αν ήμουν μαμά θα έκανα αυτό»…. πιστέψτε με πιάνει…
Θετική σκέψη και ένα δυνατό βλέμμα ποτέ δεν νικήθηκαν…
Όλοι έχουμε τις άσχημες στιγμές μας… εκείνες τις ώρες …τις μέρες που οι ώμοι λυγίζουν από τα προβλήματα… ακόμη και αυτοί που έχουν παιδιά ..μην το ξεχνάτε…
Αυτό να σκέφτεστε… και πρέπει να έχουμε το βλέμμα πάντα καρφωμένο στο στόχο μας…
Στις δυσκολίες μας μια αγκαλιά γιατρεύει σχεδόν τα πάντα …ζητήστε την με θράσος…
Εγώ την ζητώ από τον σύντροφό μου… ακόμη και στις πιο άσχετες στιγμές… δεν είναι κακό.
Δεν θέλω όλο αυτό που περνάμε να μας κάνει να χαθούμε… δεν έχει αξία ο αγώνας μου χωρίς αυτόν στην κορδέλα τερματισμού.
Δεν θέλω να φτάσω χωρίς να μου κρατάει το χέρι…
Και εκεί κάνουμε λάθος κορίτσια… κάνουμε… παραδεχτείτε το… γινόμαστε εγωίστριες επειδή καλώς ή κακώς περνάμε λίγο πιο δύσκολα από αυτούς…
Είμαι σίγουρη ότι τώρα που διαβάζετε αυτό το κείμενο συμφωνείτε μαζί μου…
Ακούστε το…
Λάθος, περνούν αυτοί το δικό τους Βατερλώ …κι αν σκύψετε και μιλήσετε ειλικρινά μαζί τους θα μάθετε τους φόβους τους και τις δικές τους ανασφάλειες και ανάγκες…
Μιλήστε όπως τότε στα πρώτα ραντεβού και θα τα μάθετε όλα…
Σηκώστε λοιπόν το κεφάλι… βάλτε μουσική… χορέψτε.. αγκαλιάστε ότι αγαπάτε… ακόμη και τον εαυτό σας ..
Ξυπνήστε τον τρόπο να χαμογελάτε πάλι δυνατά…
Η ζωή είναι το τώρα ..το αύριο είναι μέλλον και κανείς δεν ξέρει τι θα έρθει …μην χάνετε στιγμές…
Γίνεται γενναίες… όχι να δείχνετε …να είστε!!!
Παραδεχτείτε ότι είστε γενναίες… ηρωίδες…
Αλλά ζήστε …μην κρύβεστε …μην σιωπάτε… καιρός να γίνουμε κύκλος… γροθιά…
Μόνο έτσι θα νικήσουμε τους φόβους μας ..τις ανασφάλειες μας… έτσι θα αποκτήσουμε τον σεβασμό όλων για τον αγώνα μας…
Γιατί αν εμείς κρύβουμε τον αγώνα μας τα θέλω μας…
Μην περιμένετε να τον σεβαστεί κανείς…
Μαντώ
