Οι γυναίκες είμαστε δυνατές…

98

Διαβάζω καιρό τις ιστορίες διαφόρων γυναικών… και είναι πολλές..
Έτσι πήρα το θάρρος να γράψω την δική μου…
Έτσι για να δώσω θάρρος σε όλες εσάς..

Γιατί η δική μου ιστορία είναι πολύ διαφορετική από αυτές που διαβάζετε σε τέτοιες ομάδες…

Η ζωή μου αρχίζει να αποκτά νόημα όταν γνώρισα τον άντρα μου… ένας διαφορετικός άνθρωπος από όσους είχα γνωρίσει μέχρι τότε..

Ένας άνθρωπος που πάντα γελούσε…με τα πάντα… ακόμη και στα δύσκολα…
Ήταν το θάρρος μου…η δύναμη μου…

Σχεδόν από την πρώτη μας συνάντηση ξέραμε ότι εμείς θα είμαστε για πάντα… αυτό το για πάντα που μέχρι τότε δεν πίστευε κανένας μας…

Και έτσι έγινε…

Μείναμε μαζί από την πρώτη εβδομάδα της σχέσης μας… και παντρευτήκαμε πριν κλείσουμε ένα χρόνο σχέσης…

Θέλαμε πολύ ένα παιδί… πάρα πολύ.. όμως δεν ερχόταν..

Δεν αναχθήκαμε … συνεχίσαμε να προσπαθούμε όμως χωρίς αποτέλεσμα…

Και έτσι αποφασίζουμε να ψάξουμε τον λόγο…

Όμως η απάντηση ίδια… από άπειρους γιατρούς που πήγαμε..

Ήταν όλα καλά… ανεξήγητη υπογονιμότητα…

Έτσι το αφήσαμε στην τύχη…

Και η τύχη μας χαμογέλασε… ήρθε η πρώτη μας Νεραϊδούλα και όλα φάνταζαν τέλεια… όχι όμως για πολύ…

Στην διάρκεια της εγκυμοσύνης μου χρειάστηκε να χειρουργηθώ και να φορέσω βηματοδότη….κι όμως η νεράιδα μου συνέχιζε να μεγαλώνει…

Ήρθε η στιγμή να γεννήσω και δόξα το Θεό όλα πήγαν καλά…

Βρήκαμε τον ρυθμό μας και μετά από ένα χρόνο ξαφνικά ήρθε στην ζωή μας η δεύτερη νεράιδα μας…

Αυτή την φορά το έζησα ήρεμα.. χωρίς απρόοπτα… ή έτσι πίστευα…

Σε ένα τσεκ-απ ρουτίνας ανακαλύπτουμε στον άντρα μου ένα όγκο στο στομάχι… και εκεί συννεφιάζουν όλα…

Στην αρχή όλοι ήταν σίγουροι ότι όλα θα πάνε καλά… ξεκινήσαμε με ένα χειρουργείο… χημεία… ακτινοβολίες… αντιδράσεις…

Πολλές άσχημες μέρες… λιγότερες οι όμορφες… και μετά από ένα χρόνο τελικά τίποτα δεν πήγε καλά…

Ο Ανδρέας έφυγε.. και εγώ έμεινα πίσω διαλυμένη ..να πρέπει να γίνω μαμά και μπαμπάς…να είμαι ήρεμη για τα παιδιά μου…να τους δίνω θάρρος… και διπλή αγάπη και σιγουριά ..την ίδια στιγμή που εγώ δεν είχα τίποτα… που δεν πρόλαβα να πενθήσω ..να κλάψω… και οι μόνες δικές μου στιγμές ήταν τα λιγοστά βράδια που είχα το κρεβάτι μου δικό μου χωρίς τα κορίτσια….

Οι γυναίκες είμαστε δυνατές… αυτό να θυμάστε όταν σας παίρνει από κάτω…

Κι όλες εσείς που παλεύετε να αποκτήσετε ένα παιδάκι… πιστέψτε το… απλά…

Και μία συμβουλή…

Μην χάνετε στιγμές με τον σύντροφό σας…η ζωή μας είναι στιγμές τελικά….

Καλό σας βράδυ….

Ειρήνη

 

Στείλε και εσύ την δική σου ιστορία με email στο info@mitrotita.gr

Βίκυ Χαντζάκου
Βίκυ Χαντζάκου
Γεννήθηκα στην Σπάρτη και είμαι το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειάς μου. Είμαι Οικονομολόγος και πτυχιούχος Φυσικών Επιστημών. Το 2003 ήρθα για πρώτη φορά αντιμέτωπη με την Υπογονιμότητα. Ο προσωπικός μου αγώνας κράτησε 6 χρόνια και περιλαμβάνει 17 σπερματεγχύσεις, δυο αποβολές, τέσσερα χειρουργεία και μια εξωσωματική γονιμοποίηση που έφερε στην ζωή μου τα δίδυμα- ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Ένα χρόνο μετά τη γέννηση των διδύμων δημιούργησα στο facebook μια κλειστή ομάδα με το όνομα «Μυστική Πύλη (Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή)» , η οποία φιλοξενεί Υπογόνιμα ζευγάρια – κυρίως γυναίκες – και έχει ως στόχο της να βοηθήσει σε ψυχολογικό και όχι μόνο επίπεδο, όσους βρίσκονται ή πρόκειται να βρεθούν στο δύσβατο μονοπάτι της Υπογονιμότητας. Η γνώση είναι δύναμη και η δύναμη είναι το μεγαλύτερο όπλο σ’ αυτό τον σπουδαίο και δύσκολο αγώνα!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

98 ΣΧΟΛΙΑ