Ο χρόνος περνάει και εγώ μεγαλώνω.

1

Έχω να γράψω πολύ καιρό όχι γιατί  τα παράτησα αλλά γιατί έχασα τον εαυτό μου..

Πέντε συνεχόμενες προσπάθειες τα τελευταία έτη- από το 2018 έως και τον Μάρτιο του 2022 .. που κάθε φορά έπαιρνα αρνητικό αποτέλεσμα και δεν τα παράτησα.. συνέχιζα.

 Άφηνα λίγους μήνες και  ξεκινούσα ξανά.

Επεμβάσεις, θεραπείες, φάρμακα νοσοκομεία ..ένας τεράστιος Γολγοθάς .. οικονομικός αλλά κυρίως ψυχοφθόρος.

Θα το καταλάβετε όσες το έχετε ζήσει.. ο πόνος κάθε φορά με έκανε πιο δυνατή και πιο πεισματάρα ..για να συνεχίσω αμέσως την προετοιμασία για την επόμενη  προσπάθεια .

H  τελευταία όμως προσπάθεια  με πέθανε. με έριξε όσο τίποτα  άλλο, πιο κάτω από το μηδέν με μια θετικότατη χοριακή … αλλά δυστυχώς συνοδεύτηκε και με μια πολύ απαίσια αποβολή.

Αυτό δεν το ήξερα. Αυτό το συναίσθημα μου άλλαξε όλο μου το μέσα.

Άρχισα να παίρνω χάπια.. να πονάει η καρδιά μου, η ψυχή μου, το μυαλό μου ..

Η χαρά αυτή της θετικής χοριακής, δυστυχώς, στη συνέχεια μου πήρε όσα είχα καταφέρει να μαζέψω τόσα χρόνια για να αντέξω το «ακόμα μια φορά»…

Ακόμα πονάω … και ακόμα φοβάμαι γιατί αυτός ο πόνος ήταν ο χειρότερος.

Εδώ η ομάδα με στήριξε αρκετές φορές τόσο με φάρμακα όσο και με όλες μου τις ανασφάλειες.  Κάθε φορά με στήριζε η κάθε μία σας,, σαν να ήσασταν χρόνια δίπλα μου.

Ο χρόνος περνάει.. μεγαλώνω .αλλά όσο μεγαλώνω γίνομαι μέσα μου ακόμα πιο μικρή. Όχι στα μυαλά.. αλλά στις φοβίες.

Φοβάμαι τόσο πολύ μα τόσο πολύ.. δεν θέλω να το ξαναπεράσω όλο αυτό ..νιώθω ότι έχασα τη δύναμη μου και απλά σιωπούν όλα και όλοι γύρω μου… δεν ακούω κανέναν.

Θέλω να ξεκινήσω και  κάθε μήνα το αναβάλλω με οποιαδήποτε αστεία πρόφαση για να δικαιολογήσω τον φόβο μου.

Κοιτάζω πίσω και  λέω πως τα πέρασα όλα αυτά εγώ;;

 Και τώρα απλά σας παρακολουθώ σαν ένας φοβισμένος θεατής που  θέλει και αυτός να παίξει στο δικό σας έργο, αλλά δυστυχώς δεν έχει πλέον δυνάμεις.

 Ένα τεράστιο ευχαριστώ για όσες κοπέλες με βοήθησαν με φάρμακα ..ένα τεράστιο ευχαριστώ στην ομάδα και  στην διαχείριση που μας ένωσε μέσα εδώ και δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε η μία την άλλη γιατί  ξέρουμε τι νιώθουμε και  τι περνάμε..

Ένα τεράστιο ευχαριστώ στους εαυτούς μας !!!!!!

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να κάνω την επόμενη προσπάθεια.. όμως θέλω να ξέρετε πώς είμαι ακόμα εδώ και ταυτίζομαι μαζί σας ..πονάω με τον πόνο σας και κλαίω με δάκρυα χαράς για όλες τις επιτυχίες !!!

Για όλα αυτά τα δάκρυα λοιπόν.. είτε πόνου είτε χαράς… θα είμαι εδώ δίπλα σας για όσο αντέξω..

 

Στείλε και εσύ την δική σου Ιστορία στο mitrotita.ivf@gmail.com

Βίκυ Χαντζάκου
Γεννήθηκα στην Σπάρτη και είμαι το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειάς μου. Είμαι Οικονομολόγος και πτυχιούχος Φυσικών Επιστημών. Το 2003 ήρθα για πρώτη φορά αντιμέτωπη με την Υπογονιμότητα. Ο προσωπικός μου αγώνας κράτησε 6 χρόνια και περιλαμβάνει 17 σπερματεγχύσεις, δυο αποβολές, τέσσερα χειρουργεία και μια εξωσωματική γονιμοποίηση που έφερε στην ζωή μου τα δίδυμα- ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Ένα χρόνο μετά τη γέννηση των διδύμων δημιούργησα στο facebook μια κλειστή ομάδα με το όνομα «Μυστική Πύλη (Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή)» , η οποία φιλοξενεί Υπογόνιμα ζευγάρια – κυρίως γυναίκες – και έχει ως στόχο της να βοηθήσει σε ψυχολογικό και όχι μόνο επίπεδο, όσους βρίσκονται ή πρόκειται να βρεθούν στο δύσβατο μονοπάτι της Υπογονιμότητας. Η γνώση είναι δύναμη και η δύναμη είναι το μεγαλύτερο όπλο σ’ αυτό τον σπουδαίο και δύσκολο αγώνα!

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. 5 αποτυχημένες προσπάθειες με 2 θετικές χοριακες και αποβολές. Διαλύθηκα και είχα χάσει την ελπίδα μου. Ξαναμαζεψα τα κομμάτια μου, με φοβο. 6η προσπάθεια, θετική χοριακη, δίδυμα. Το ένα δεν απέκτησε χτυπο καρδιάς, το άλλο ναι. Κάθε μέρα και της 38+3 που την κυοφορησα ξυπνούσα τρεμωντας ότι θα την χάσω, εκείνη όμως αποφάσισε να μείνει, γεννήθηκε και τώρα είναι 17 μηνων. Το δεύτερο όνομα της, Ελπίδα, της το έταξα από όταν ήταν στην κοιλιά μου. 7η προσπάθεια για αδελφάκι, θετική χοριακη, δίδυμα. 5+4 ξαφνικά χάθηκαν. Διαλύθηκα, αγκάλιασα την μικρή μου και θα ξαναπροσπαθησω. Ξανά και ξανά. Μην το βάζετε κάτω, είναι επίπονο ψυχικά, σωματικά και οικονομικά, το ξέρω! Αλλά εκείνο το πρώτο κλάμα όταν έρθει στη ζωή το αγγελούδι, θα σας δώσει τόση ζωή που θα βρείτε κουράγιο για 100 ζωές ακόμα. Με κάθε της γέλιο ενώνει όχι τα κομμάτια της καρδιάς και ψυχής μου, αλλά την στάχτη τις στάχτες τους, σε κομμάτια και ίσως αργότερα ολόκληρη την καρδιά και ψυχή. Την αγαπώ περισσότερο και από την ίδια μου την ανάσα. Επίμονη, μα πάνω από όλα, ΕΛΠΊΔΑ!