Ας πούμε πως με λένε Κατερίνα.
Ναι, ανήκω και εγώ στο 1 από τα 6 ζευγάρια που προσπαθούν ακόμα και που θα ήθελα να καταθέσω την ιστορία μου.
Μετά από τρία χρόνια άκαρπων προσπαθειών για φυσική σύλληψη, αρχίσαμε τις εξετάσεις εγώ και ο σύζυγος, με διάφορους γιατρούς, με βιταμίνες, με φάρμακα και ότι άλλο πρότεινε ο καθένας.
Διάγνωση; μια έφταιγε το ένα μια έφταιγε το άλλο, αλλά τίποτα σίγουρο τίποτα ουσιαστικό (και να φανταστείτε τα προηγούμενα χρόνια σε καθιερωμένο τεστ- pap μου λέγανε πως: «εσύ δεν θα καταλάβεις πως θα μείνεις έγκυος»).
Και αφού όλα έδειχναν το δρόμο προς την εξωσωματική, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε.
Πρώτη προσπάθεια με κανένα ενδιαφέρον. Αποτυχία, κλάμα, στεναχώρια, φόβος, απογοήτευση. Επέλεξα να αλλάξω γιατρό, πέρασα επιτροπή και όλα καλά. Η καθοδήγηση και η συνεργασία με το κέντρο καλή και παίρνω το πρώτο θετικό τεστ.
Το ταξίδι της μητρότητας έχει ξεκινήσει και όλα είναι υπέροχα. Όμως το όνειρο φτάνει μέχρι τις 30 εβδομάδες αφού το μωρό μου έφυγε για τον «Ουρανό των αγγέλων». Αμέσως γίνεται καισαρική τομή και ενώ έφερα στον κόσμο ένα μωρό 1350 γραμμαρίων, όμως όλοι αντί «να σου ζήσει» μου έλεγαν «συλλυπητήρια» .
«Είσαι νέα, θα κάνεις άλλο» μου έλεγαν! (37 ετών εγώ)
Έκλαψα, πόνεσα, λύγισα…
Σήμερα, τρεις μήνες μετά ξεκίνησα την τρίτη προσπάθεια μου για να προλάβω, αφού φαίνεται πως τα ωάρια μου μειώνονται.
Το αποτέλεσμα άγνωστο…
Ελπίζω μόνο ότι θα είναι θετικό και ότι θα καταφέρω να φτάσω ως το τέλος.
Θα καταφέρω να γεμίσω την αγκαλιά μου με χρώματα …
Χρειάζομαι απεγνωσμένα ένα Ουράνιο Τόξο μετά από εκείνη τη καταιγίδα…
Αγωνία και φόβος…
Δε ξέρω πως θα προχωρήσω αν αποτύχω!
Απλά προσεύχομαι η προσπάθεια αυτή να είναι η τελευταία μου.
Στείλε την δική σου Ιστορία στο mitrotita.ivf@gmail.com
