Εδώ και λίγο καιρό έχω μπει στην διαδικασία προετοιμασίας για εμβρυομεταφορα… όμως το σώμα μου αντιστέκεται…
Διάφορες σκέψεις γυρνούν στο μυαλό μου για τους λόγους…
Άλλωστε ακόμη και η καθημερινότητα μου δεν είναι εύκολη… μάλλον δυσβάσταχτη θα την έλεγα…
Βέβαια το κακό είναι ότι από παιδί είχα μάθει να φτάνω στα όρια τον οργανισμό μου… σωματικά και ψυχικά…
Ξεκινώντας από την κακή μου εφηβεία με αρρώστιες που κλήθηκα να αντιμετωπίσω μόνη μου γιατί δεν είχα άλλη επιλογή…. χωρίς να δίνω στον οργανισμό μου χρόνο να αναρρώσει… δεν είχα την πολυτέλεια να τον ξεκουράσω…να τον χαϊδέψω…τα έκρυβα όλα καλά κάτω από το χαλί…
Το χειρότερο όμως ήταν η κακή μου σχέση με την μάνα μου…
Κι όταν πια έχασα τον πατέρα μου τα πραγματικά μας συναισθήματα βγήκαν στην επιφάνεια…
Η αδυναμία της μάνας μου στον αδελφό μου με έφερναν πάντα δεύτερη…στα δύσκολα της όμως ήμουν η μόνη της επιλογή…
Εγώ από την άλλη δεν της αρνήθηκα ποτέ την βοήθεια μου… και παραδόξως αγαπάω πολύ και τον αδελφό μου… ποτέ δεν ζήλεψα την σχέση τους… ίσα ίσα με βόλευε που μεγάλωνα στο περιθώριο μου…
Εχθές όμως είχα μια σύντομη συζήτηση με ένα ξεχωριστό άνθρωπο…
Με συμβούλεψε να την συνχωρησω και να προχωρήσω…
Να αγαπήσω την “μήτρα” που ουσιαστικά αντικατοπτρίζει την μάνα… και να γίνω για την μάνα μου η μάνα που θα ήθελα να είχα…να την φροντίζω σαν ασθενή και τίποτα άλλο…
Να ζήσω την ζωή μου και να συνεχίσω χωρίς τοξικότητα..
Άλλωστε ποτέ δεν την ήθελα στην ζωή μου… αλλά όπως φαίνεται την είχα πάντα πολύ κοντά μου και και μάλιστα σε μεγάλη ποσότητα!!
Απλά μου είχε γίνει συνήθεια και δεν το έβλεπα … δεν το ένιωθα… ή δεν ήθελα να το παραδεχτώ…
Σήμερα ξύπνησα αλλιώς… άλλη… λίγο θλιμμένη .αλλά μία άλλη με ελπίδα και πιο προσηλωμένη στον στόχο μου να τα καταφέρω…
Μακριά από τοξικές καταστάσεις… όσο μπορούμε….