Όλα όσα έχω χάσει!

Πόσο δύσκολο ακόμα να μπορέσει να γίνει.. όταν τα χρόνια περνάνε και εσύ πέφτεις, σηκώνεσαι, πέφτεις, σηκώνεσαι ξανά και ξανά .. φάρμακα ..επεμβάσεις.. εξετάσεις.. αγωνία.. ελπίδα ..όνειρα ..αποτυχία ..ξανά και ξανά και ξανά..  τελικά τι καταφέρνουμε;

Να ζούμε με μια εμμονή. Ζούμε;

Τα χρόνια που περνάνε ..μας αφήνουν κάτι;

Μπορούμε να γελάσουμε και να το αισθανθούμε;

Μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχες χωρίς κλάματα και ψεύτικες ελπίδες;

Μπορούμε να καταλάβουμε πλέον τι κάνουμε;

Κάνουμε τα πάντα για να φέρουμε στον κόσμο ένα μωρό.

Και μετά;

Θα Μπορούμε να ανταπεξέλθουμε  ..να φέρουμε πίσω τον χαμένο χρόνο ;…

Μη μου πείτε ότι όταν έρθει το μωρό θα τα ξεχάσουμε όλα γιατί όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή θα έχουμε ξεχάσει, ήδη τόσα χρόνια πίσω κάπου, τον εαυτό μας..

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ολοκληρώσω το ποστ …

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να γράψω όσα νιώθω…

Δεν ξέρω αν θα το ανεβάσει η διαχείριση γιατί δεν θέλω να κόψω τα φτερά σε όσες ξεκινούν τώρα το ταξίδι της εξωσωματικής..

Το μόνο που ξέρω είναι ότι μετά από τόσες πολλές εξωσωματικές έχω χάσει τον εαυτό μου ..έχω χάσει άπειρες στιγμές από την ζωή μου ..έχω χάσει ανθρώπους λόγο των χρονοβόρων επεμβάσεων και επισκέψεων σε γιατρούς με όλα τα συνοδευτικά των εξωσωματικών …ας μην αναφέρω και το οικονομικό..

Δεν θα ρωτήσω αν με νιώθετε γιατί είμαι βέβαιη για αυτό..

Θέλω απλά να σας αγκαλιάσω όλες μια μια ξεχωριστά και να σας πω ότι δεν είστε μόνες…

Ο πόνος μας είναι μεγάλος αλλά η γροθιά μας ακόμα πιο τεράστια… αυτό που δεν βρήκα γύρω μου το βρήκα εδώ μέσα!!!!!

Και η κατακλείδα είναι η εξής..

Ανθρώπους να σε καταλαβαίνουν χρειάζεσαι μόνο σε αυτό το ταξίδι.. τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο….

Αγγελική