Από την ηλικία των 13ων χρονών γνώριζα πως δε θα μπορούσα να συλλάβω φυσιολογικά αφού διαγνώστηκα με καλοήθη όγκο της υπόφυσης.
Οι γιατροί μου είπαν πως θα αποκτούσα παιδί με μια σχετική εύκολη διαδικασία χρησιμοποιώντας ορμόνες. Όμως ήμουν πολύ νέα για να καταλάβω τη σοβαρότητα του θέματος.
Έτσι στην ηλικία των 31 χρόνων παντρεμένη με τον άντρα των ονείρων μου σχεδόν έναν χρόνο, αποφασίσαμε ότι ήρθε η στιγμή να γίνουμε γονείς. Δεν ανησυχούσαμε πολύ.
Δυστυχώς όμως, πριν καν ξεκινήσουμε την πρώτη μας προσπάθεια, το ταξίδι προς την γονεϊκότητα διακόπηκε! Οι γιατροί επέμεναν ο σύζυγος να κάνει ένα σπερμοδιάγραμμα, για να αποκλείσουν τυχόν προβλήματα αντρικού παράγοντα.
Το σοκ ήταν μεγάλο αφού μετά από δυο σπερματοδιαγράμματα διαπιστώθηκε πως δεν υπήρχαν σπερματοζωάρια στο δείγμα.
Πώς ήταν δυνατόν; Υποτίθεται πως εγώ ήμουν αυτή που είχα το πρόβλημα και που με ενέσεις ή χάπια θα λυνόταν … τώρα τι;
Ο γιατρός μας έδωσε δύο επιλογές-υιοθεσία ή δωρεά σπέρματος.
Παρόλα αυτά, προσπαθήσαμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι και αισιόδοξοι. Από την ερευνά μας στο διαδίκτυο μάθαμε ότι η μη αποφρακτική αζωοσπερμία, που έχει ο σύζυγός μου, είναι σε πολλές περιπτώσεις θεραπεύσιμη και ότι μερικές φορές σπέρμα θα μπορούσε να βρεθεί στους άρχεις. Φυσικά επισκεφτήκαμε ειδικό ανδρολόγο ο οποίος εντόπισε μια κιρσοκήλη που μπορεί να ήταν η πιθανή αιτία του προβλήματος.
Ακολούθησε λοιπόν μια επέμβαση για την αφαίρεση της κιρσοκήλης. Δυστυχώς, αυτή δεν ήταν επιτυχές και εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στο επόμενο βήμα, την βιοψία όρχεων (Micro-TESE), όπου οι χειρουργοί προσπαθούν να βρουν και να αφαιρέσουν σπέρμα από τους όρχεις για να προχωρήσουν σε εξωσωματική γονιμοποίηση .
Αδύνατον να σας περιγράψω την απογοήτευση μας όταν ο ανδρολόγος ήρθε για να μας ανακοινώσει πως δε βρέθηκε τίποτα. Ήμασταν συντετριμμένοι. Αυτή ήταν η τελευταία μας ευκαιρία να αποκτήσουμε το βιολογικό παιδί μας.
Ακολούθησαν μερικοί εξαντλητικοί μήνες, με πολλές μεταξύ μας συζητήσεις ,επαφή ειδικό ψυχικής υγείας καθώς και ένα ταξίδι αναψυχής για να επανεκτιμήσουμε τις επιλογές μας
Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να αναφέρω ότι η εμπειρία μας έκανε πιο δυνατούς, χωρίς ευτυχώς να μας επηρεάσει αρνητικά. Αντιμετωπίζαμε το πρόβλημα σαν να είναι κοινό και όχι μόνο του άντρα μου. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία από οτιδήποτε άλλο είναι ότι είχαμε ο ένας τον άλλον και αυτό έδινε ελπίδα στις πιο σκοτεινές στιγμές μας.
Σχεδόν τρία χρόνια από την έναρξη των προσπαθειών μας , κανένα από τα οποία δεν περιλαμβάνει «προσπάθεια» για ένα μωρό και αντιμετωπίζουμε τις επιλογές που μας προσέφερε αρχικά η κλινική γονιμότητας – δωρεά σπέρματος, υιοθεσία ή ανικανότητα.
Δεν μετανιώνω ούτε για μια στιγμή για τις προσπάθειες που κάναμε για να αποκτήσουμε ένα δικό μας παιδί μαζί, το κόστος των ιδιωτικών κλινικών, τον πόνο ή τη θλίψη που έχουμε νιώσει σε κάθε στάδιο.
Κάθε ζευγάρι που έρχεται αντιμέτωπο με την Υπογονιμότητα μπορεί να είναι εξαιρετικά απομονωμένο , όταν φίλοι ή γνωστοί γύρω του ανακοινώνουν νέες εγκυμοσύνες, με άλλους που το ταξίδι προς την γονεϊκότητα είναι τόσο μα τόσο εύκολο. Τώρα πια γνωρίζουμε ότι αυτό δεν ισχύει για όλους.
Η εμπειρία μας δίδαξε πως εκεί έξω υπάρχουν πολλά ζευγάρια που αγωνίζονται για να αποκτήσουν το δικό τους παιδί. Ας τους αγκαλιάσουν και ας τους στηρίξουμε!
